Peddelen

Co-captain's log, star date 25 en 26 februari
Achteraf was het kajakken niets om me zorgen over te maken, het ging allemaal heel relaxed en gemoedelijk. Op een gegeven moment, na zo'n vijf uur kajakken, krijg je echter wel ontzettend last van je bovenarmen!
Op dinsdag moesten we ons dus om 6.45 al melden bij Real Journeys, de organisator van de kajaktocht. Gelukkig was het maar tien minuutjes rijden, dus hoefden we niet extreem vroeg op te staan (5.30, het is tenslotte vakantie hè?). Om zeven uur kwam het busje met onze gids, Scott, en onze mede-kajakkers aangereden. In totaal, inclusief Scott, waren we met negen personen. We zouden eerst met de boot een stuk over Lake Manapouri, waarna we ongeveer 40 minuten in de bus moesten zitten die ons naar de plek zou brengen waar we het water in zouden gaan. Maar eerst moest al het materiaal mee, dus eerst alles op een karretje laden, karretje naar de boot, karretje mocht niet mee op de boot, dus alle spullen op de boot laden. Hierna dus de boottocht over Lake Manapouri terwijl de zon langzaam opkwam over de steile bergtoppen.
Na deze prachtige boottocht spullen van de boot op een ander karretje laden, met karretje naar de bus, spullen in de bus laden en wachten in het visitor's center tot de bus ging rijden. Na ongeveer een half uur was het zover en zaten we samen met de bemanning van de overnight cruise in de bus. Na ongeveer 40 minuten stapten we uit, alle spullen uitladen. Helaas was er geen karretje, maar moesten we alle spullen via een steil weggetje naar beneden brengen. Daarna moesten we weer halverwege terug naar boven, want daar lagen de kajaks die natuurlijk ook nog naar beneden moesten. Je had al spierpijn in je armen nog voordat je überhaupt had gekajakt! Toen eindelijk al het materiaal beneden was, kregen we een uitleg van de spullen. Er gingen drie tassen open van pakweg 100 liter per stuk (echt heel erg grote tassen, die ze ook wel bij het duiken gebruiken) en daaruit kwam alleen al de kleding die we de komende tijd aan zouden hebben. Tijdens de uitleg was het trouwens erg lastig om op te blijven letten, aangezien we letterlijk werden opgegeten door sand flies: superirritante, kleine vliegjes die je nog wel kunt zien, maar die ook venijnig kunnen bijten waarna je bultjes krijgt die ontzettend gaan jeuken. Aan het eind van de kajaktocht zat ik ook echt helemaal onder: mijn armen, benen, handen, voeten, voorhoofd... Ze hadden het zelfs voor elkaar elkaar gekregen me net onder één van mijn billen te steken, ik laat even in het midden welke, oké, de rechter. Kortom, het zijn echt ongelooflijke pokkebeestjes en ik werd er echt helemaal gek van. Ook omdat ze echt constant in je gezicht zweven. En anti-insectenspul zoals Deet ze ook nauwelijks tegenhoudt.
Maar goed, ik had het dus over het materiaal. Uit de tassen kwam het volgende: een wetsuit, om over je ondergoed aan te trekken; een thermoshirt met lange mouwen, nog voor onder het wetsuit (dat overigens geen mouwen had); een fleecetrui voor over je wetsuit; een tutu-achtig geval voor daar weer overheen dat je dus over het gat in de kajak spant zodat de binnenkant van de kajak, en dus je benen, niet nat wordt; een waterdicht oranje jack voor daaroverheen; een beanie; en als laatste een geel waterdicht petje, zo eentje dat beertje Paddington ook altijd op heeft. Ow, en voor de veiligheid kregen we ook nog een paars reddingsvest aan. Alles bij elkaar zag het er ook echt niet uit, maar het was wel warm!
Nadat we al die lagen eindelijk aan hadden, kregen we nog een uitleg over de kajak en het peddelen, moesten bijna al onze spullen in waterdichte tassen worden verpakt en moesten deze spullen samen met nog wat gezamenlijk materiaal (tenten, slaapzakken, gasflessen) in de kajaks worden gestopt en rond 11.00 konden we eindelijk het water op in onze tweepersoons kajaks.
Al het gedoe en de sand flies waren het echt wel waard om te kunnen kajakken op de Doubtful Sound (wat eigenlijk geen Sound is maar een fjord). Het is echt een prachtig gebied met hele steile wanden, watervallen, zeehonden, pinguïns en als je heel veel geluk hebt (wat wij helaas niet hadden) dolfijnen! De zeehonden en pinguïns zagen we overigens de tweede dag pas. Het kajakken ging eigenlijk best soepel en was er ook tijd om de andere groepsleden te leren kennen. Er was één Braziliaans stel, Fabio en Valeria; één Australisch stel, Mick en Lisa; en twee Canadese meiden, Chelsea en Jen. Allemaal erg gezellige en leuke mensen, hoewel de Brazilianen zich een beetje terugtrokken en niet heel veel met de rest kletste (wat ik eigenlijk niet van Brazilianen had verwacht, altijd gedacht dat het heel uitbundige mensen zijn, maar ja, wij Nederlanders lopen ook niet allemaal op klompen).
Tijdens het kajakken vertelde Scott ook erg veel over de omgeving, hoe bepaalde bergtoppen en watervallen heten en hoe het landschap is ontstaan. Na een paar uurtjes kajakken gingen we lunchen en daarna peddelden we nog een paar uur verder naar de kampeerplek. Daar moesten we de kajaks aan land slepen en alles uitpakken, de tenten opzetten en dan pas de wetsuits uittrekken, in de tent, want anders zat je meteen weer onder de sand flies (had ik al gezegd dat ik een hekel heb aan die beestjes?). Toen we allemaal hiermee klaar waren gingen we koken. Voor ons was het eigenlijk de meegebrachte zak gedroogd eten openen, kokend water toevoegen, tien minuten laten staan en smullen maar.
Deze zak hadden we gekocht in het museum van Invercargill terwijl we op weg waren van de Catlins naar Manapouri. We waren eigenlijk naar het museum gegaan omdat ze daar een tuatara hebben, een soort hagedis waarvan de soort al miljoenen jaren bestaat en verwant is aan de dinosauriërs. Helaas was het beestje niet te zien, maar hebben we dus wel dat eten gekocht. Tussen de Catlins en Invercargill zijn we ook nog gestopt bij Curio Bay. Hier staat het petrified forest. Een bos van volledig versteende bomen. Ik dacht dat dat allemaal staande bomen zouden zijn, maar dit waren bomen die miljoenen jaren geleden allemaal ontworteld waren en dus op de grond lagen, waardoor ze in het begin lastig te onderscheiden zijn. Wel heel erg indrukwekkend om te zien. Onderweg zijn we ook nog in Clifden gestopt om te kijken naar de oudste hangbrug van Nieuw Zeeland.
Maar terug naar het kajakken. Na het eten bleven we allemaal nog gezellig kletsen tot het tijd werd om te gaan slapen, op slaapmatjes van een meter lang, in een redelijk warme slaapzak, zonder kussen, met muts op tegen de kou en met erg pijnlijke polsen van het kajakken. De volgende dag alles weer inpakken, wetsuit aan (die nog nat was, brrrr, wat een ongelooflijk naar gevoel!), ontbijten, kajaks weer inpakken, terug naar het water tillen (aangezien het vloed was gelukkig minder ver), rest van de kleren weer aantrekken, in de kajak geraken vanaf de kant in je slippers in het koude water stappen, laag blijven, in de kajak zitten en dan met je verkleumde handjes de tutu weer vastmaken. Na een tijdje kajakken zagen we een zeehond op een rots aan de kant liggen, terwijl een paar meter verder een zeehond lekker aan het zwemmen was. Verder weer genoten van de rust en de fantastische natuur. Scott peddelde ook twee keer heen en weer om afval dat in het water dreef of aan de kant lag mee te nemen. De tweede keer was dit een heus krat van een vissersbedrijf waarvan de kratten blijkbaar vaker worden gestolen, aangezien op het krat 'stolen from Talleys' te lezen was. Dit krat werd op onze kajak gebonden en door onze groep verder als afvalbak gebruikt onderweg.
Om half één waren we uiteindelijk weer op de plek waar we waren begonnen en mochten we alles wat we de dag ervoor 's ochtends hadden gedaan weer opnieuw doen, maar dan in omgekeerde volgorde: kajaks leeg halen, schoonmaken en weer omhoog slepen; alle kleren weer uit en op stapels leggen, al het materiaal en de kleren weer in de tassen en de tassen naar boven tillen, tassen in de bus laden, met de bus naar de boot, spullen uit de bus en in de boot laden, met de boot naar Manapouri, spullen van de boot halen, spullen in de bus tillen en toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen van de groep. Van Scott hadden we al afscheid genomen, aangezien hij achterbleef voor een volgende groep. Na die tweede dag had iedereen toch best wel last van de armen, maar het bleef gelukkig erg gezellig!
Wat ook erg fijn was, was dat ons ruimteschip nog steeds op de parkeerplaats stond waar we hem hadden achtergelaten. Omdat ik geen zin had om nog een nacht in Manapouri te blijven, besloten we richting Queenstown te rijden, waarover later meer.