Natuurgeweld

Co-captain's log, star date 15, 16 en 17 maart
Vandaag vertrokken we uit Wellington na nog een nacht op de parkeerplaats te hebben overnacht. We zouden deze dag naar Kapiti Island gaan. Dit is een soort natuurreservaat waar je 's nachts kiwi's kunt bekijken. Ze laten heel weinig mensen toe op dit eiland en je wordt er per veerboot naartoe gebracht. Vandaag moesten we bellen of het wel door zou gaan, omdat ze altijd afhankelijk zijn van het weer. Helaas werd er net de volgende dag een cycloon verwacht en waren ze bang dat ze ons niet meer terug zouden kunne varen. Erg vervelend dat het niet door ging, maar dat is de natuur. Nu hadden we bijna twee dagen niets op de planning staan. Wat te doen?
Eerst gingen we langs de Weta caves. De wat? Dit is de werkplaats van de mensen die verantwoordelijk waren voor o.a. Lord of the Rings, the Hobbit en Chronicles of Narnia. Buiten staan de drie trollen uit The Hobbit, op schaal. Binnen staan nog meer figuren van films en televisieseries waar Weta aan mee heeft gewerkt, samen met allerlei miniaturen die te koop zijn en een heleboel andere souvenirs en posters. Maar het allerleukste is dat je ook een rondleiding kunt volgen door de werkplaats en de mensen aan het werk kunt zien. Helaas mag je geen foto's maken, aangezien ze bezig zijn met lopende projecten. Ze leggen het hele proces uit van ontwerp tot eindproduct en dit gaat over bomen, geweren, zwaarden, schilden, harnassen, miniaturen van hele steden tot auto's aan toe! En sommige stukken moeten ze in meerdere materialen maken. Zo heb je het harnas van Sauron uit Lord of the Rings. Deze is voor het grootste deel dat je het in de film ziet van een soort schuimrubber. Deze outfit hebben ze dus in de werkplaats staan. Maar wees niet bang: ze moesten ook een harnas van metaal maken (dat dus echt heel erg zwaar was), en deze zie je ook in de film. Ook laten ze zien hoe ze huid maken (de armen van de dwergen uit The Hobbit of de voeten van de Hobbits zelf). De rondleiding is echt zeer de moeite waard en op het eind heb je echt geen idee meer wat in een film nou precies een miniatuur is, of getekend, of met de computer toegevoegd.
Hierna waren we erg enthousiast geworden over Lord of the Rings en besloten we een locatie op te zoeken. Één van deze locaties lag redelijk in de buurt en dat was de plek waar ze de scenes hadden opgenomen die zich in Rivendell afspeelden. Ze hadden één bouwsel laten staan en door middel van plattegronden kun je zien waar welk gebouw precies had gestaan en in welke scène je welke boom kon zien (bijna onmogelijk om te doen). Hierna reden we door naar Ohakune om te overnachten en na zo'n vier à vijf uur rijden waren we op de plaats van bestemming. Ohakune staat bekend om haar wortels. Zijn dat dan speciale wortels? Nee. Ze verbouwen er gewoon heel erg veel in Ohakune. Dat is zo ongeveer ook het spannendste wat er over die plaats te vertellen is. Wel is het een goede uitvalsbasis voor de Tongariro Alpine Crossing, volgens velen de beste eendaagse wandeltocht in Nieuw Zeeland, langs de rand van een actieve vulkaan. Maar vanwege de komende cycloon gingen er de volgende dag geen busjes naar de vertrekplaatsen van deze tocht. Aangezien we verder niets te zoeken hadden in de wortelhoofdstad van Nieuw Zeeland, reden we gauw de volgende dag door naar Taupo, maar niet voordat we een tussenstop maakten in het gebied waar enkele scenes uit Lord of the Rings zijn opgenomen die zich in Mordor afspelen. Dit gebied ligt middenin Tongariro National Park (waar ook de vulkaan staat) en is in de winter een skigebied. Eind van de zomer is het echter een grauw gebied bezaaid met grote, zwarte stenen. Als je de huizen, ski-accommodaties, de weg en de skilift weg zou denken, zou je zo Sam en Frodo hier rond kunnen zien lopen. Dit is trouwens het geval voor het hele Noordereiland. Het is zeker minder spectaculair dan het Zuidereiland, maar op een andere, lieflijkere manier, toch zeker niet minder mooi. Op het Noordereiland verwacht je na elke bocht een Hobbit te zien, op het Zuidereiland heb je geen idee wat je na de volgende bocht zult zien.
Inmiddels was het wel behoorlijk harder gaan waaien en zo af en toe kwam er een regenbui voorbij, maar verder hebben we niet heel erg veel van de cycloon gemerkt. Op de radio hoorden we dat het aan de kust wel een stuk erger moest zijn geweest, maar er waren wel een heleboel activiteiten in de buurt van Taupo afgelast. Die eerste dag hebben we dan ook niet veel gedaan, afgezien van een wandeling naar de Huka watervallen. Onderweg kom je langs een stroompje waar warm water uitkomt, dus daar zaten een aantal mensen heerlijk te genieten van het warme water. Nog geen vijf minuten later begon het echter behoorlijk te regenen en de wandeling duurde drie kwartier (één kant op), dus we waren erg blij toen bleek dat het maar redelijk kleine buitjes waren en dat we daartussendoor weer op konden drogen. De watervallen zelf zijn erg mooi en het water is echt heel erg blauw, ijsblauw. Het ziet er ook heel koud uit, heel anders dan dat warme stroompje aan het begin.
Na deze wandeling besloten we om naar de I-site te gaan om te kijken wat we de volgende dagen konden doen. De dag erna zou minder winderig, maar wel weer regenachtig worden. Als het dan toch gaat regenen en we sowieso nat gaan worden, dan kunnen we maar beter goed nat worden: we gaan raften! De volgende dag werden we 's middags opgehaald en naar het pand gereden van het bedrijf waarmee we gingen raften. Daar moesten we helaas een tijdje wachten op een aantal mensen die ook mee zouden gaan, maar waarvan hun auto er mee op was gehouden, vier keer! Toen uiteindelijk iedereen er was, kregen we weer een wetsuit, neopreen laarsjes, fleecetrui en waterdichte jas aangemeten (ik heb in die paar weken in Nieuw Zeeland vaker een wetsuit aangehad dan de 29 jaar dat ik in Nederland woon) en werden we naar de Tongariro rivier gereden. Uiteindelijk waren we in totaal met drie rafts waar zeven personen plus gids in paste. Dat was dus een redelijk grote groep, maar ze hebben wel eens bijna twintig boten tegelijk op het water gehad. Ook hadden ze een keer een hele bekende sumoworstelaar gehad die graag wilde raften. Die vent was blijkbaar zo groot geweest, dat hij een speciaal wetsuit heeft moeten laten maken en dat hij per helikopter (!) in het raft moest worden getild. Zo bizar!
Eenmaal bij het water aangekomen ging ons raft als laatste te water. Waar ik kajakken altijd eerst best eng vind, hoefde ik aan het raften helemaal niet te wennen, erg vreemd, maar fijn. Eerst werden de commando's uitgelegd: forward (naar voren peddelen), backward (zoals jullie wel zullen verwachten: naar achteren peddelen), hold on (touw vasthouden en peddels parallel aan de boot houden), hold on sit down (normaal zit je op de rand van de boot te peddelen, maar dan moet je echt in de boot gaan zitten), en dan heb je nog left en right, waarbij je dan naar de genoemde kant van de boot moet hangen. Na deze uitleg begon het echte werk. Nou ja, werk. Eigenlijk was het best ontspannen en erg goed te doen. Erg leuk om te doen ook! Bij alle stroomversnellingen gingen we erg snel naar beneden, soms zijwaarts, soms achterwaarts, soms botsten we tegen rotsen aan, maar allemaal gecontroleerd en met beleid. Ongeveer op een kwart van de tocht gingen we met z'n allen uit de rafts en konden we een sprong van zes meter maken vanaf een klif. Bijna iedereen deed deze sprong, ook Daniel en ik. Zo leuk om te doen! En het water was veel minder koud dan bij het canyoning, gelukkig. Na ongeveer vijftig stroomversnellingen, die overigens ook allemaal een al dan niet gekke naam hebben (zoals number three, number four, granddad's green underpants), een mok chocolademelk, snoepjes en tweeënhalf uur verder, waren we, helaas, klaar met deze tocht. Ik wil zeker weten nog een keer gaan raften, maar dan een wat moeilijker stuk. Bij raften (in ieder geval in Nieuw Zeeland) zijn alle rivieren ingedeeld in grades. Grade I stelt echt niets voor en is leuk voor kleine kinderen en Grade VI is het zwaarst en wordt omschreven als onbevaarbaar. Onze tocht was Grade III, maar de volgende keer wil ik wel Grade V proberen. Na de tocht kwamen we terug bij de camping en daar informeerden we naar de Tongariro Alpine Crossing. Deze was vanwege de cycloon een paar dagen niet toegankelijk geweest en we hoopten dat de volgende dag toch misschien weer busjes zouden gaan rijden naar het vertrekpunt. En ja hoor, woehoe, er gingen de volgende dag (waarschijnlijk) weer busjes, om half zeven 's ochtends zouden deze ons op kunnen halen, wel even om half zes (ja, ook 's ochtends!) bellen of dit nog steeds het geval was. Als het doorging, vijf minuten voor je ophaaltijd aanwezig zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. Wij gebeld, voicemail: de bussen zouden rijden, warme kleren meenemen, vijf minuten voor tijd aanwezig. 6.24 kwamen wij bij het ophaalpunt aangelopen. Daar stond een man met een pick-up naar ons t gebaren: 'opschieten, de bus is al weg!' Wij: 'De bus al weg? We zijn ruim op tijd!?' Bleek dat de bus om 6.30 in het centrum van Taupo zou zijn en 6.20 al bij ons ophaalpunt. Mooi verkeerd ingelicht dus! Maar wij dus bij die man in de auto springen. Hij hield ondertussen contact met de bestuurder van de bus via een walkie talkie en na zo'n vijf tot tien minuten waren we bij de bus en konden we daar instappen. Met deze bus was het anderhalf uur rijden naar het beginpunt van de wandeltocht, dus we konden nog een beetje lekker wegdommelen.
Bij het beginpunt aangekomen, zagen we dat er nog veel meer bussen van andere maatschappijen waren die mensen afzetten. Al met al was het best druk en we dachten dat we de hele tijd als schapen achter elkaar aan het lopen zouden zijn. Uiteindelijk viel dit best mee. Al na een kilometer lopen was het behoorlijk uitgedund. Er waren echte fanatiekelingen bij die heel erg snel de berg op gingen, maar ook mensen die een stuk langzamer waren dan wij. In de bus hadden ze overigens gezegd dat de laatste bus terug om 16.30 zou vertrekken vanaf het eindpunt van de tocht. Daardoor schoot ik wel een beetje in paniek, want ik dacht dat we dat niet zouden redden. Nou ja, ik niet, Daniel wel, maar die zou natuurlijk niet zonder mij weg gaan. Dus toen we op een gegeven moment mensen aan het inhalen waren, voelde ik me wel gerustgesteld dat we in ieder geval wel de laatste bus zouden halen.
Eenmaal aan het lopen, ging het in het begin prima. We gingen wel omhoog, maar ik had gelukkig niet zo heel erg last van mijn benen, dus ik hield het prima vol en Daniel ook. Na een tijdje werd het echter een stuk lastiger. Volgens de kaart die we van de busmaatschappij hadden meegekregen, begon hier de Devil's Staircase. Nou en of dat dat de trap van de duivel was! Zo, echt ontzettend zwaar en mijn benen begonnen zeer te doen! Daniel liep lekker voor mij uit, maar had het ook wel een beetje zwaar. Na deze klim waren we bijna bovenaan. Alleen hadden we nu nog maar tien meter zicht. Bijna niet te zien waar we naartoe moesten. Uiteindelijk toch het laatste stukje tot de top bereikt. Het enige probleem was, dat het keihard waaide! We moesten helemaal tegen de wind in leunen en dan nog konden we rechtop staan. Er waren ook mensen die het niet aandurfden en omkeerden. Zelf twijfelden we ook heel erg of het wel verantwoord was om door te gaan. Toen op een gegeven moment een ander Nederlands stel zei dat ze wel verder wilden, maar niet alleen, besloten we met hun mee te lopen naar de top. Nog steeds waaide het keihard en er was ook geen mogelijkheid om ergens te schuilen en iets te eten. Ook hadden we helaas totaal geen uitzicht. We liepen op de rand van een krater van een slapend vulkaan, maar waar die rand op hield, geen idee. Ruiken konden we de vulkaan echter wel goed: het rook naar eieren! Dus we liepen maar naar beneden en al snel konden we achter een groot stuk rots schuilen waar nog veel meer mensen achter zaten. Hier hebben we snel wat gegeten en toen moesten we door heel mulle grond naar beneden lopen. Een beetje alsof je in een heel steile zandduin naar beneden loopt, best lastig.
Toen de grond wat harder werd onder onze voeten, merkten we dat het ook een beetje begon op te klaren. We konden zelfs de zon zien. Dit was geen moment te vroeg, want we liepen langs het Emerald Lake en het Blue Lake. Was erg jammer geweest als we die kleuren hadden gemist. Hoe meer we naar beneden liepen, hoe verder het opklaarde. De zon begon lekker fel te schijnen en er konden weer een paar lagen kleding uit. Op de top had ik vijf lagen bovenkleding aan en nog vond ik het jammer dat ik mijn handschoenen niet mee had genomen, nu liep ik in een t- shirt en vond ik het jammer dat ik geen korte broek mee had genomen! Onderweg hielden we ook goed de tijd in de gaten en we merkten dat we toch ruim op schema liepen, dus we besloten wat rustiger aan te lopen. Bij de laatste hut hebben we zelfs nog even lekker in de zon gezeten.
De eerste bus zou om 15.00 vertrekken en we zouden voor die tijd wel op het eindpunt zijn, maar op een gegeven moment is ook het naar beneden lopen best zwaar, vooral voor de knietjes. Na een tijdje kom je weer in begroeiing terecht (bovenop de berg groeit helemaal niets) en op een gegeven moment weer in bos en na elke bocht hoop je eigenlijk dat daar het eindpunt is. Bocht. Eindpunt? Nee. Bocht. Eindpunt? Nee. Bocht. Eindpunt? Nee. Zo frustrerend. Maar uiteindelijk, om half drie, na zes-en-een-half uur lopen, waren we op de parkeerplaats. Wat waren we ontzettend trots op onszelf! We hadden het gehaald! Zo ontzettend gaaf! Na een half uurtje zat de bus weer vol. Dit keer met mensen die helemaal kapot waren na een dag lopen. Onderweg vielen er ook een paar mensen, inclusief ikzelf, in slaap. Na weer anderhalf uur rijden, kwamen we aan op onze accommodatie. Na wat te hebben gekookt en gegeten, vielen we behoorlijk uitgeput behoorlijk vroeg in slaap.