Ei

Co-captain's log, star date 18 tot en met 21 maart
Owkee, eventjes geleden dat ik tijd/zin had om te schrijven. Er is dan ook een heleboel gebeurd in de tussentijd, dus dit gaat een lang stuk worden (je bent gewaarschuwd :-) )
De dag na de Tongariro Alpine Crossing had ik, zoals misschien logisch is na een halve dag bergop wandelen, behoorlijke spierpijn in mijn benen, maar gelukkig verder nergens last van. Deze dag hadden we een afspraak bij het Ngaputahi Bush Camp in het Uruwera National Park. Hier werden we vanaf 16.00 verwacht om bomen te gaan planten. Onderweg daar naartoe zijn we nog op een aantal plaatsen gestopt, waaronder een plek die Craters of the Moon heet en er ook ongeveer zo uitziet. Het is een vulkanisch landschap waar een wandelpad doorheen loopt. Gezien alle zwavelbaden rook het ook hier naar ei. Het landschap zelf is vol met kraters, kokende modderpoelen en plekken waar heet water naar boven borrelt. De grond onder mijn voeten was ook behoorlijk warm, maar ik kon er prima op lopen. Een volgende stop die we maakten, was een soortgelijk park, alleen groter en veel spectaculairder: Wai-o-Tapu thermal wonderland. Hier was een champagne poel. Hier hadden ze, naast de dingen die ze bij Craters of the Moon hadden, ook veel waterelementen, zoals watervallen van kokend water en vijvers in allerlei kleuren. Ook de grond verschilde erg in kleur: van geel, naar rood naar donkerbruin, op elke plek was het weer anders. Ook hier rook het echter naar ei. Dit park ligt in een gebied dat Roturua heet en dat is eigenlijk een gebied met heel veel vulkanische activiteit, zodat het bijna overal daar in de buurt naar ei rook. Dit zorgde ervoor dat ik zo af en toe ook behoorlijk zin kreeg in ei.
Na deze vulkanische parken reden we dan naar het Urewera National Park. Hier rook het niet naar ei. Uruwera is een bos waar ze proberen de originele beplanting van Nieuw Zeeland, en dan met name de grote bomen, weer terug te krijgen. Dit doen ze door jonge boompjes te kweken en deze in het bos te planten. De rit ernaartoe was trouwens nog best grappig. Op een gegeven moment houdt de weg namelijk op en gaat over in een onverharde weg, waarna het een paar kilometer later weer overgaat in een gewone verharde weg. Ook kwamen we er achter dat de TomTom ook niet alles helemaal goed aangaf: we waren namelijk al ruim voorbij het punt gereden waar we moesten zijn, voordat de GPS aangaf dat we er waren. Aangezien er nog geen punt was geweest waarop we konden keren, reden we nog maar iets door totdat dit wel kon. Toen we eenmaal op de, waarschijnlijk juiste, plek waren aangekomen, wilde Daniel zeker weten dat dit ook zo was. We moesten een hek door en Daniel liep het pad af. Na een paar honderd meter ging hij een bocht om en kon ik hem niet meer zien. Na een hele tijd te hebben gewacht in de auto, was ik het zat. Ik deed het hek open, doorheen rijden, uitstappen, hek weer dicht doen en verder rijden. Op een bepaald moment kwam ik Daniel tegen, op de zijkant van een quad zittend, die door onze gids mijn kant op werd gemanoeuvreerd. 'Ben je via het bruggetje of door de stroom gereden?' vroeg Daniel. De brug (nog geen halve meter hoog hoor), waar ik enkele minuten daarvoor overheen was gereden, bleek namelijk niet meer helemaal goed te zijn. Stond zelfs een beetje op instorten. Ik had beter door het water kunnen rijden...
Na nog een tijdje het zandweggetje te hebben gevolgd (ik achter de quad aanrijdend), kwamen we op de 'parkeerplaats': een plek waar twee auto's net naast elkaar konden staan, in het gras, op een helling. De rest van het stuk moesten we lopen. We pakten alle spulletjes bij elkaar die we nodig dachten te hebben en volgden de quad verder de heuvel op. Daar stond onder een groot zeil een tafel met crackertjes, kaas, wijn en bier en een paar stoelen. Na een tijdje te hebben gekletst, gegeten en gedronken, vonden we dat het tijd was voor wat serieuzere zaken, we waren daar tenslotte om bomen te planten. We kregen ieder een schep, een aangepast voormalig melkpak om water in te scheppen en in totaal achttien plantjes. Hiermee gingen we het bos in, langs een stroompje gelegen, met de instructies: hier moeten de bomen komen, plant ze een meter uit elkaar, kijk ook naar de andere jonge boompjes die er al staan, succes! Ow, bij het water geven, moesten we ook Maori woorden zeggen die zoveel betekenen als: 'om te groeien, om te strekken, om breder te worden', geloof ik. Na een tijdje waren we klaar met bomen planten en gingen we terug naar het overdekte gedeelte waar onze gids voor ons ging koken en wij hem daarbij probeerden te helpen (was niet echt de bedoeling geloof ik). Na het eten nog wat gedronken en gekletst, maar toen was ik wel moe en ging ik naar de tent. Daniel bleef nog praten. Ik de tent stonden twee stretchers met daarop luchtbedden en slaapzakken. Het lukte me dus echt niet om in slaap te vallen met die opstelling. Uiteindelijk heb ik de stretcher aan de kant geschoven en ben ik op het luchtbed op de grond gaan liggen en heb ik heerlijk middenin het bos geslapen. Daniel had ook goed geslapen, maar dan wel op de stretcher.
Na deze nacht, het ontbijt en verder alles opgeruimd te hebben, gingen we met z'n drieën nog een wandeling maken in een ander bos, waar we met de auto naartoe moesten rijden (dit keer maar niet via het bruggetje). Tijdens die wandeling kregen we uitleg over de bomen die we de dag ervoor hadden geplant en konden we deze ook in volwassen toestand zien. Sommige bomen waren echt gigantisch! Na deze wandeling en een korte lunch was het tijd om verder te rijden. Voor die nacht hadden we namelijk accommodatie geboekt in Rotoiti, een meer vlak naast Rotorua, waar het dan wel weer naar eieren rook. Voordat we naar het Bed&Breakfast gingen, zijn we eerst nog Rotorua (de stad) in gegaan om te kijken wat er te doen was in de buurt. Dit waren onder andere een canopy tour en een 'culturele avond' met Maori-eten en zang en dans, dus beide hadden we geboekt voor de dagen erna. Hierna reden we naar de B&B in Rotoiti. Ook hier moesten we een heel stuk over een onverharde weg rijden voordat we bij het huis waren. Ik voelde me erg van de bewoonde wereld afgesloten, heerlijk!
Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door de overenthousiaste Graeme, die ons iets te drinken en een muffin aanbood. Hij legde ons vanalles uit over de omgeving, wat er te doen en te zien was en stond erop ons te helpen met het tillen van de tassen, drie trappen op. Het was die dag woensdag, de activiteiten hadden we gepland voor vrijdag, dus de donderdag was nog helemaal open. 's Avonds zijn we gaan eten bij Fat Dog en gezien de porties snap je ook wel waarom de hond dik is geworden. Graeme en zijn vrouw hebben kajaks, waar we die donderdagochtend gebruik van hebben gemaakt. We zijn naar een plek gekajakt waar een heetwaterstroompje het meer in stroomde en waar het dus lekker warm zwemmen was. Hierna zijn we naar de avondmarkt gegaan, lekker rondgestruind.
De vrijdag werd uiteindelijk een behoorlijk drukke dag. Het begon met de canopy tour. We werden om negen uur verwacht bij de 'base' van het bedrijf, net iets buiten Rotorua. Daar kregen we een iPad waarop we allerlei gezondheidsvragen moesten beantwoorden en die we daarna weer in moesten leveren. Met z'n zessen werd ons daarna buiten onze outfit aangedaan (gelukkig geen wetsuit dit keer, maar wel weer een helm. Nog nooit zoveel helmen gedragen als tijdens deze vakantie, bijna net zoveel als wetsuits) en daarna stapten we met twee huidjes in een busje dat ons naar het bos bracht. Onderweg deden we een kennismakingsspelletje. Noem je naam, waar je vandaan komt, wat is je lievelingsdier (maar dan niet de naam van het dier zeggen, maar het geluid maken. Nog steeds geen idee hoe een vogelbekdier klinkt.) en: als je een superheld zou zijn of een superpower zou hebben, wie of wat zou je dan zijn (de kracht om wanneer ik wil onzichtbaar te worden). Tegen de tijd dat we bij het bos aankwamen, was iedereen aan de beurt geweest en konden we met een gerust hart het bos in. De hele tocht was echt super en heel erg veilig: als je iets van metaal aan zou raken (van je uitrusting dan), dan lag je er uit! Het begon met een coole zipline (eigenlijk een kabelbaan waar je aanhangt, zittend in je klimmerstuigje), waarna nog een aantal ziplines volgden, eentje zelfs van 220 meter, en een paar swingbridges (van die hangbruggen die je in Indiana Jones ziet), waarvan één zelfs zonder zijkanten om je vast te houden, heel erg gaaf! Aan het einde van de tocht kregen we ook nog uitleg over waar ze ons geld eigenlijk aan besteden: ze proberen namelijk het stuk bos waar ze in werken, helemaal vrij te maken van roofdieren die van oorsprong niet in Nieuw Zeeland voorkomen. Deze zijn allemaal geïmporteerd door Europeanen, sommige zelfs om eerdere binnengebrachte 'pests' uit te roeien. Deze roofdieren richten zich namelijk voornamelijk op de vogels die in Nieuw Zeeland voorkomen, zoals de kiwi. Deze roofdieren zijn onder andere possums, wezels en ratten. Hun programma lijkt het goed te doen, aangezien ze na in het begin ontzettend veel te hebben gevangen, nu bijna niets meer vangen. Nu willen ze het gebied waar ze de vallen zetten uitbreiden. Goed werk dus!
Nadat we terug waren gebracht naar hun 'base', stapten we weer in ons ruimteschip en reden we naar de gondola en de Luge. Dit is eigenlijk hetzelfde als in Queenstown, alleen de gondola was minder gaaf en de Luge veel gaver! Hier had je drie banen, eentje zelfs voor 'advanced' die we natuurlijk uit moesten proberen! Op een bepaald stukje ging ik zelfs zo hard dat ik van de grond los kwam. Na te hebben geluncht, gingen we naar Te Puia, een zogenaamd Maori-dorp met vulkanische activiteit. Het enige leuke hier was de geiser die ongelooflijk hoog de lucht in spoot waardoor een regen van mist op ons neerdaalde en we zeiknat werden. Van een veilige afstand hebben we nog een paar mooie foto's kunnen nemen. Hierna was het tijd voor het culturele onderdeel van die dag: een Maori feest bij de organisatie Mitai. Deze was ons door de gids bij het bomen planten aangeraden, omdat zij het meest trouw zouden zijn aan de echte Maori rituelen. Het hele gebeuren begon in een grote tent waar meer dan honderd man aan tafeltjes zat. De gastheer van de avond begon met het voorstellen van zichzelf en de Mitai-familie, waaronder Uncle Jimmy. Daarna noemde hij de zaal een 'tribe of many nations' en begon ons te verwelkomen in verschillende talen. Hij kende in elke taal wel een aantal woorden (van elke taal dezelfde woorden) en dan echt niet alleen de simpele talen: het begon uiteraard in Maori, toen het Engels, Duits, Frans, Oostenrijks, Spaans, Japans, Zuid Koreaans, Filipijns en ook in het Nederlands (Daniel en ik waren de enige die uit Nederland kwamen). Die man was echt goed! En het enige wat je bij alle talen goed kon verstaan, was 'chocoladetaart', waarna hij zei: 'save some room'. Grappige Maori, want als dessert kregen we, inderdaad, onder andere, chocoladetaart! Na het ons verwelkomen werden we met z'n allen naar buiten gehaald, waar we de 'hangi' gingen beoordelen of deze goed was. De hangi is een traditionele Maori maaltijd die in de grond met stoom wordt bereid. Daniel was één van de vier personen (alleen mannen kwamen in aanmerking) om te proeven of het eten goed was. Hierna werden we meegenomen door Uncle Jimmy (een onverstaanbare vadsige Maori) naar een waka (kano), waar hij dan een verhaal over vertelde (ook onverstaanbaar) en waarna we vragen mochten stellen. Elke vraag beantwoorde hij door te beginnen met 'That's a good question' (waarna de rest van het antwoord weer gebrabbel werd). Toen er genoeg vragen waren gesteld, werden we met z'n allen naar een riviertje geleid, waar we aan beide kanten konden staan. Hierna kwam een waka binnenvaren, geroeid door ongeveer tien Maori, waarbij ze een lied zongen. Heel indrukwekkend, totdat ze na een paar meter stil moesten houden omdat het riviertje ophield, waarna ze achteruit moesten peddelen om uit te stappen. Na dit machtsvertoon werden we allemaal naar een soort van theater geleid waar het zingen en dansen pas echt begon, maar niet voordat ze ons officieel hadden uitgenodigd en verwelkomd door middel van een uitwisseling met ons opperhoofd, chief Doug. Hierna begonnen we aan een heerlijke maaltijd!
Rond kwart over negen werden we opgehaald door onze gids van Rainbow Springs voor een rondleiding door dat natuurpark. De gids zelf was wel aardig, maar ik vond zijn stem echt bloedirritant! Net alsof hij Jan Klaassen speelde in een handpoppenvoorstelling. Na allerlei vogels en tuatara te hebben gezien, was het tijd om naar de kiwi's te gaan. Wij hadden verwacht dat we in het donker in de vrije natuur op zoek zouden gaan naar kiwi's, maar dat was dus niet het geval. We gingen een open ruimte binnen, net zo'n plek in dierentuinen waar vogels zitten met van die netten eromheen. In die ruimte waren vier hokken en in elk hok (meer een leefruimte met allerlei planten, best prima voor die beestjes) zat één kiwi. Van deze vier kiwi's hebben we er twee gezien. Aangezien we ze al eerder hadden gezien, was het minder indrukwekkend dan wanneer we ze voor het eerst zouden hebben gezien, maar het was wel weer aandoenlijk om die beestjes rond te zien scharrelen. Hierna was het tijd om weg te gaan. Om 23.30 waren we weer bij ons B&B.