Hobbitses

Co-captain's log, star date 22-24 maart
Na die drukke vrijdag besloten we om het zaterdag wat rustiger aan te doen en begonnen we de dag goed in de Polynesian Spa: een heerlijk badhuis met zeven baden, allemaal met verschillende temperatuur en medicinale werking. We waren er redelijk vroeg en dat is maar goed ook, aangezien het veel drukker was toen we weggingen.
Na een paar uur lekker te hebben gedobberd en met een paar andere gasten te hebben gekletst, was het tijd voor ons om te gaan, aangezien we om 14.00 in Matamata moesten zijn. Matamata? Nog nooit van gehoord! Klopt, maar als ik nou Hobbiton zeg gaat er waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. We hadden een tour geboekt daar. Rondrijdend door het landschap daar in de buurt vroegen we ons wel af of het mooi zou zijn, aangezien er al een paar maanden geen regen was gevallen en al het gras behoorlijk dor en geel was. Maar dan hadden we de Kiwi en hun sprinklersystemen onderschat (alles voor de toerist natuurlijk), want Hobbiton was prachtig groen. Om daar te komen, moesten we ons verzamelen bij een schuur die was omgebouwd tot café/ticketbureau/gift shop (die overigens best tegenviel. In de Weta caves waren meer en meer verschillende souvenirs) en wanneer het tijd was voor de tour werd je met z'n allen in de bus geladen en reden we met die bus naar Hobbiton. Wij hadden van te voren al kaartjes gekocht bij een I-site, dus wij hadden ons bij de bus geplaatst. Echter om in de bus te komen had je andere kaartjes nodig bij het ticketcentrum, waar een rij stond met allemaal mensen die een latere tour wilden boeken en nee, wij konden dan niet even voor. Het schoot allemaal niet echt op en het was best frustrerend, maar de bus wachtte gelukkig op ons. Na een beetje irritant begin van de tour had ik er eigenlijk niet meer zo'n zin in, maar gelukkig werd het wel weer leuker. We liepen echt rond op de set waar een paar scenes uit The Hobbit en uit Lord of the Rings zijn geschoten. Best leuk om te zien, ook om te weten wat echt is en wat nep. Eén van de leukste dingen was eigenlijk nog wel dat ze de Green Dragon, een pub, helemaal hebben nagebouwd en dat je daar dus ook echt een ale, cider of gingerbeer kon bestellen (eerste bij de tour inbegrepen). Er brandde een heerlijk haardvuur (twee zelfs) en je ziet Frodo en Sam en de andere hobbits daar ook wel rondlopen, als hobbits echt zouden bestaan en ze zo groot zouden zijn als mensen.
Na deze rondrit keken we nog even rond in de, zoals al gezegd nogal teleurstellende, gift shop en reden we daarna door naar Waitomo. In Waitomo zijn namelijk gloeiwormgrotten die je op allerlei verschillende manieren kunt ontdekken: je kunt door ze heenlopen, je kunt er met een bootje doorheen varen, je kunt op een rubberen band in een wetsuit in het water liggen en je kunt 100 meter abseilen en ze daarna te voet verkennen (beetje canyoning). Aangezien ik niet zo'n held ben in abseilen, hebben we er maar voor gekozen om de rubberen band te doen op Daniels verjaardag (maandag de 24e) en ach, waarom doen we de dag ervoor niet toch maar de 100 meter abseil? Geloof me, hier hebben we heel lang over gediscussieerd, maar Daniel wilde dit echt, echt heel erg graag doen, dus ging ik mijn angsten maar weer overwinnen, want als ik een skydive kan doen, dan kan ik ook wel 100 meter abseilen... Na die discussie en het boeken hebben we ontzettend lekker gegeten bij restaurant Huhu, met één van de allerlekkerste desserts die ik ooit heb gegeten! Voor degenen die ook van toetjes houden: chocoladesoufflé met frambozenijs en frambozencoulis. Heerlijk!
De volgende dag dus 's ochtends lekker gerelaxt en 's middags zouden we om drie uur worden opgehaald met het busje van Waitomo Adventures voor hun zogeheten Lost World tour. Maar het busje was niet op tijd. Ik was behoorlijk zenuwachtig voor die abseil en dan hebben die mensen nog het lef ook om te laat te komen! Toen het busje er eindelijk was, was ik dan ook niet echt in een goede stemming, maar gelukkig probeerde Daniel mij heel lief op te vrolijken en moed in te spreken (wat niet echt lukte, maar toch). Na een korte rit kwamen we aan bij hun schuur (een betere omschrijving weet ik even niet), waar overalls hingen en laarzen stonden die we aan moesten trekken (gelukkig geen wetsuit dit keer). Ook moesten we een helm op (zoveelste keer deze vakantie, maar erg nuttig, aangezien ik een paar keer mijn hoofd/helm stootte) en kregen we een klimtuigje aan. Op de helm was een lampje bevestigd, zodat we straks ook nog wat konden zien.
Nadat we alles aan hadden getrokken, moesten we eerst een oefenrondje doen met touwen en je tuigje (twee touwen aan het tuigje, altijd in ieder geval één touw van je tuigje aan het veiligheidstouw dat aan de rots is bevestigd vastmaken). Hierna begon het echte werk. We werden naar een zeer professioneel uitziende stellage bovenaan een afgrond gebracht. Overigens waren we met vijf personen (wij en drie Aussies) en drie begeleiders. Eén van de begeleiders bevestigde ons aan de stellage en aan het touw waarlangs we naar beneden zouden abseilen. Eerst moest ik al voorover leunen, me omdraaien en dan op een rand gaan zitten (hier begon ik meer bang te kijken, waar ik voorheen waarschijnlijk vooral chagrijnig keek) en toen kregen Daniel en ik een uitleg over de touwen en hoe je naar beneden gaat en hoe je stopt met naar beneden gaan en we mochten best naar beneden kijken hoor (geen goed idee, honderd meter is best hoog). Toen dat alles gedaan was, moesten we maar gaan hangen. 'Pardon?!' Ja, gewoon je benen van de rand halen en dan hang je in je tuigje. 'Ehm, ja daaaag!' Maar na even heel erge doodsangsten uit te hebben gestaan, haalde ik m'n benen van de rand af en ja hoor, ik hing. Best redelijk comfortabel eigenlijk. Vond het helemaal niet eng meer toen ik eenmaal hing. Zo raar! Daniel ging ook hangen en we gingen met z'n drieën naar beneden. De Aussies met hun begeleiders volgden op behoorlijke afstand. Na een tijdje naar beneden te hebben geabseild en te hebben geposeerd voor foto's, kwamen we toch nog op de bodem van de grot uit. De Aussies hingen toen op 2/3 van de abseil.
Met z'n drieën gingen we verder de grot in en kregen we leuke verhalen te horen. We hebben ook nog een aal gezien en aangeraakt, maar het mooiste was nog een plek waar het helemaal donker was, we onze lampjes uitdeden en honderden of misschien wel duizenden gloeiwormen zagen. Bijna magisch, zo mooi! Ik zal maar niet verklappen wat het eigenlijk zijn en wat het licht is dat ze uitstralen, want dat is toch een stuk minder magisch (voor degenen die het wel perse willen weten, het staat vast op Wikipedia). Na nog even te hebben gelopen, kwamen we uiteindelijk bij het einde van de grot. Hier begon het moeilijkste gedeelte, want we moesten weer omhoog, via een ladder, van dertig(!) meter hoog. Dit was echt veeeeeeeel zwaarder dan de abseil. De eerste paar meter zijn nog wel makkelijk, maar dan...Mijn armen trilden op een gegeven moment en ik heb wel tien keer pauze genomen, maar ik heb het gered! Boven de grond gekomen, merkten we dat het was begonnen met regenen. We liepen terug naar de schuur, kleedden ons om, wachtten op de Aussies, stapten weer met z'n allen in het busje en het begon toch te stortregenen! De hele weg terug bleef het regenen en we zagen een prachtige regenboog en de lucht had heel erg mooie kleuren! Toen we bij de camping weer aankwamen, was het gelukkig al weer droog en konden we lekker bijkomen.
Maandag, Daniels verjaardag, begon natuurlijk met zingen en het lezen van de kaartjes die waren meegegeven en de felicitaties die op andere manieren waren binnen gekomen (voor zover dat kon). Hierna was het tijd voor het tweede grotten/gloeiworm avontuur. Met ons Spaceship landden we bij het bedrijf dat de Black Labyrinth organiseert, wat uiteindelijk een heel relaxte tocht bleek te zijn. Helaas moesten we wel een wetsuit aan, laarzen aan en ja hoor, een helm met lampje op. Nadat dit allemaal was uitgezocht werden we (de hele groep bestond uit twaalf personen) per busje vervoerd naar de plek van bestemming, waar we ook nog een rubberen band uit moesten zoeken. De band moest groot genoeg zijn om met je kont makkelijk doorheen te passen, dus dat was nog een hele opgave, hahahaha. Nee, even serieus, was prima te doen. Tijdens de tocht zouden we ook nog van twee watervallen af moeten springen, dus dat gingen we eerst maar even oefenen. Het grappige is dat je dus niet vooruit springt, maar achteruit! Kont door de band heen steken en naar achteren springen! Erg grappig om te zien en te doen. Die watervallen bleken trouwens helemaal niet eng. Na het oefenen, konden we eindelijk beginnen. We gingen één voor één met de rubber band over de schouder de grot in, klauterden over rotsen, door waterstroompjes, onder stalactieten door tot we uiteindelijk de tweede waterval hadden bereikt. Hier sprongen we één voor één vanaf en toen moesten we achter elkaar een soort treintje vormen, dus in de band in het water zitten met je benen onder de oksels van de persoon voor je, die je voeten goed vasthield. Hierna allemaal de lampjes op onze helmen uit en werden we door de gidsen voortgeduwd/getrokken door het water terwijl er boven je de gloeiwormen te zien waren. Geweldig! Na weer wat gewandel, geklauter en gedobber kwamen we weer bovengronds en werden we teruggebracht naar ons Spaceship.
Deze tocht hadden we dus ook overleefd. Van al deze activiteiten waren we redelijk moe, maar we reden toch alvast rustig door naar het Coromandel schiereiland, naar het plaatsje Hot Water Beach om precies te zijn. Wat ze daar hebben? Nou, zee, en een strand waar iedereen zich als een Duitser in Scheveningen gaat gedragen. Als je namelijk tijdens eb een kuil graaft in het zand, komt er heet water naar boven (kan wel 64 graden worden) en dat gecombineerd met het koelere zeewater maakt een lekker bad. Uiteraard wilde Daniel dit ook proberen, dus begin van de avond met een heleboel toeristen die ook een schep hadden een kuil gegraven. Dit was nog best lastig, omdat het water erg hoog was en dus alles weer wegspoelde. Op een gegeven moment waren we het zat en hadden we trek, dus we hebben niet in een kuil gezeten. Daniel heeft wel een ontzettend leuke verjaardag gehad, iedereen nog bedankt voor alle lieve felicitaties! Hopelijk volgend jaar weer op zo'n fantastische plek :-)