Coromandel

Co-captain's log, star date 25-29 maart
De dag na Daniels verjaardag reden we van Hot Water Beach naar de Cathedral Cove in de buurt van Hahei, iets ten noorden van Hot Water Beach. De parkeerplek was nog redelijk rustig toen we aankwamen, maar toen we weggingen was het echt een ramp. Er stonden mensen te wachten tot ze de parkeerplaats op konden rijden. We hadden sowieso erg veel mazzel qua drukte, of misschien waren we gewoon op tijd vertrokken. Vanaf de parkeerplaats liep er een wandelpad naar Hahei Beach en een wandelpad naar de Cathedral Cove. Aangezien we daar wilden gaan zwemmen, gingen we op onze slippers (ook wel jandals genoemd in Nieuw Zeeland, een afkorting voor japanese sandals.), ook al zagen we een aantal mensen op wandelschoenen weglopen. Het pad was ook prima te doen op slippers. Na een tijdje kom je bij een afslag voor Gemstone Bay, maar deze wilden we pas op de terugweg bekijken, dus door naar Cathedral Cove. Na ongeveer een half uurtje lopen kwamen we daar aan. Het was nog heerlijk rustig en er liepen maar een paar andere toeristen waardoor we goed foto's konden maken. De Cathedral Cove is namelijk een rots waar het water een gat in heeft gesleten ter hoogte van een kathedraal. Bij eb kun je daar dus heerlijk onderdoor lopen naar een ander deel van het strand. Aangezien je daar heerlijk kunt zwemmen, hebben we dat ook maar gedaan.
Toen we het water ingingen, waren er nog maar twee of drie andere mensen in het water. Toen we weggingen waren er veel meer mensen in het water. Ook het strand was veel drukker, net of er weer ergens een blik Japanners open was gegaan. Zoals ik al zei, we waren mooi op tijd. Gemstone Bay was trouwens niet zo heel erg leuk: er was geen strand, alleen heel grote stenen. Wel was er een soort snorkelroute uitgezet, maar wij hadden geen snorkels bij.
Bij de parkeerplek aangekomen stonden mensen dus al in de rij te wachten en uiteraard waren ze erg blij dat we weggingen. We reden naar Whitianga, wat wel een leuk plaatsje was om rond te lopen. Hierna reden we door naar Shelly Beach om te overnachten, want de volgende dag zou eigenlijk bestaan uit een hele dag rijden: van Shelly Beach naar Russell, helemaal in de Bay of Islands in het noorden van Nieuw Zeeland. Hiervoor moesten we via Auckland. Er is geen andere mogelijkheid om naar het noorden te rijden dan via deze stad. We kregen al het advies om niet 's ochtends of einde van de middag in Auckland te zijn in verband met de files, maar zelfs om half twee 's middags, toen wij er waren, stond er een kleine file. Auckland is echt een gigantische stad. Weinig hoogbouw, maar het is een heel erg gespreide stad. Zelfs zonder file doe je er behoorlijk lang over om doorheen te rijden, ook al zit je op de snelweg. Om in Russell te komen, moesten we ook nog met de ferry. Toen we daar aankwamen, konden we zo de veerboot oprijden en twee minuten later vaarde de boot weg.
Diezelfde avond boekten we een dolfijnentour, omdat de vorige zo goed was bevallen en we boekten een tweedaagse cruise op een schip. De volgende dag werden we met de boot opgehaald in Russell en gingen we de zee op om dolfijnen te kijken en als het mogelijk was, zouden we ook nog met ze kunnen zwemmen. Van de organisatie waar we hadden geboekt waren twee mensen mee: Callum en, hou je vast, Floppy (of Floppie). Een kleine vrouw van in de veertig die echt superenthousiast werd toen we in de buurt kwamen van de dolfijnen. De boot had namelijk een heel laag dek, dus als je je hoofd onder de reling door steekt, zweeft je hoofd vlak boven het water en kun je de dolfijnen ook onder de boot door zien zwemmen. Floppy (of Floppie) deed vrolijk met ons mee. Ze wist ook de namen van de dolfijnen, zoals Eclips met dochter Luna en Smeagol (ja echt) met kind Hobbit (yep). Blijkbaar wisten ze nog het geslacht niet van Hobbit, want Floppy (of Floppie) bleef Hobbit roepen met een heel hoge, bijna dolfijnachtige stem: 'Hobbit! Hobbie! Hobbitiehop-hop!' En dat heel erg vaak achter elkaar in verschillende volgordes. Ik kreeg er bijna de slappe lach van! Uiteindelijk wist ze bijna met 99% zekerheid te zeggen dat Hobbit een jongetje was. Maar afgezien daarvan: het was zo ontzettend gaaf om te zien! Al die dolfijnen bij elkaar die onder de boot door zwommen, naast de boot zwommen, uit het water sprongen, onder water hun lichaam helemaal draaiden zodat ze je konden aankijken. Echt superleuk! Omdat er jongen bij waren, konden we niet met ze zwemmen, maar dat was niet eens zo heel erg. Na afloop werden we in een ander plaatsje, Paihia, afgezet. Daar hebben we even gewinkeld en toen gingen we met de veerboot weer terug naar Russell. Dit was een andere veerboot: er is er één voor auto's en één voor alleen passagiers. Die avond pakten we vast onze spullen in voor de cruise.
We zouden de 28e in Paihia worden opgehaald. Daar was ook een parkeerplek waar we ons Spaceship veilig konden laten staan. Om in Paihia te komen, moesten we weer met de veerboot (die voor auto's) naar Opua en vandaar met de auto naar Paihia rijden. Daar parkeerden we de auto en werden we met de bus naar het cruiseschip gebracht dat lag afgemeerd in...Opua! Beetje omslachtig, maar ach, Obi Wan stond in ieder geval veilig. Het schip heet Ipipiri en er kunnen maximaal 60 mensen aan boord, dus gelukkig niet zoveel. Toen we alle instructies hadden gehad, kregen we onze kamersleutel en konden we onze spullen wegleggen. Het was wonderbaarlijk om te zien hoeveel mensen wel niet meenamen. Wij hadden twee kleine dagrugtassen mee, sommigen dat en een weekendtas, per persoon! Een andere vrouw was met haar pasgeboren kindje en twee jaar oude zoontje aan boord. Wat een spullen zij wel niet meehad, voor één nacht. Wat doe je jezelf aan? Maar goed.
Toen iedereen de sleutel had, ging het schip varen door de prachtige Bay of Islands. Hier konden we vanaf het bovenste dek mooi van genieten. Na twee uurtjes varen, meerden we aan in de buurt van een eiland en konden we van boord om te gaan wandelen, kajakken snorkelen, zwemmen of gewoon lekker op het strand liggen. Daniel en ik gingen snorkelen en daarna zonnen. Na tweeënhalf uur was het tijd om weer aan boord te gaan waar er snacks werden geserveerd en twee uur later was het tijd voor het diner. We zaten aan tafel met twee wat oudere dames en drie vrouwen van in de dertig. Het was erg gezellig en het eten was heerlijk. Na het eten was er weinig meer te doen, dus gingen we naar onze kamer.
De volgende dag was er tot half negen ontbijt, waarna de boot weer terugkeerde naar Opua. Dit bleek één van de laatste weken te zijn dat de Ipipiri als cruiseschip zou worden gebruikt. Daarna zou ze worden omgebouwd tot ziekenhuisschip voor Papoea Nieuw Guinea. Het was een leuke ervaring om een nachtje op een cruiseschip te zitten, vooral ook omdat ik er nu achter ben dat ik helemaal knettergek zou worden als het meer dan drie nachten zou zijn. Voor deze ervaring had ik er nog over gedacht om een keer langere tijd op cruise te gaan, maar dat hoeft echt niet meer van mij. Om tien uur waren we terug in Opua, waarna we weer met de bus werden teruggebracht naar Obi. Na boodschappen te hebben gedaan, reden we van Paihia, aan de oostkust, naar een heel groot Kauri-bos aan de westkust. Kauri is een boomsoort, een podocarp soort, die ontzettend groot kan worden. Denk aan de bomen die in Noord-Amerika groeien, ongeveer zo groot. De grootste in het bos heeft zelfs een naam gekregen: Tane Mahuta, chief of the forest, dus die moest Daniel natuurlijk bekijken. Eerst reden we naar het Kauri-bos centrum omdat daar volgens de Lonely Planet uitleg werd gegeven over de bossen en er een winkel zat waar we misschien een mooi souvenir zouden kunnen kopen. Het centrum stelde uiteindelijk echt niets voor. Handige plek om naar het toilet te gaan, maar dat was het dan ook wel. Dus reden we maar snel door naar Tane Mahuta. Deze boom staat om twee minuutjes lopen van de snelweg af (Nieuw Zeelandse snelweg dan hè), maar door alle andere bomen die er omheen staan, zie je deze niet staan, totdat je op zo'n 10 meter afstand staat. Wat een ontzettend gigantische, megagrote boom is dat zeg! Iedereen die er stond, was stil en onder de indruk van de enormiteit van die woudreus. Iedereen wilde ook met de boom op de foto, net alsof je in de nabijheid was van een oude, eerbiedwaardige beroemdheid.
Na een tijdje in de nabijheid van Tane Mahuta te hebben vertoefd, reden we helemaal terug naar Paihia, want de volgende dag hadden we een afspraak met Hone, een echte Maori chief. We hadden hem die ochtend geprobeerd te bellen om af te spreken waar en hoe laat we elkaar de volgende dag zouden zien, maar omdat hij niet te bereiken was, spraken we met zijn vrouw af dat hij ons die avond terug zouden bellen.