Bye bye New Zealand
Door: Alma
Blijf op de hoogte en volg Alma en Daniel
30 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Auckland
Co-captain's log, star date 30 maart tot 4 april
Hone had ons ook keurig netjes teruggebeld de avond van de 29e en we spraken voor de volgende dag om 10.00 af. Het enige wat we wisten, was het tijdstip, de plek en dat we zwemspullen mee moesten nemen. Doordat er een verkeerd adres in de TomTom was ingevoerd door iemand (ik zeg niet wie hoor, Daniel), waren we iets te laat op de afgesproken plek, maar gelukkig was Hone er ook nog niet. Bleek dat zijn truck die ochtend niet wilde starten en dat hij daarom iets te laat was. Geen probleem! Hone is een Maori chief van 51 en heeft jaren als jager/verzamelaar geleefd, totdat hij het toerisme in ging. Hij is opgevoed door zijn grootouders en heeft van zijn grootvader alle belangrijke zaken geleerd over het Maori zijn. Dit en nog veel meer vertelde hij ons die dag.
We konden Obi laten staan en klommen bij hem in de truck. Verhalen vertellend reed hij ons naar hot pools van Nga Whatua. Deze waren iets anders dan de Polynesian Spa's in Rotorua: er waren meer baden met verschillende temperaturen, maar deze waren kleiner, modderiger en stonken veel meer naar zwavel! En toch, op de een of andere manier, waren ze ook lekkerder dan de Polynesian Spa's. Hier bleven we een tijdje, kletsend over vanalles en nog wat. Toen we uitgebadderd waren, klommen we weer in de truck en liet Hone ons wat van zijn land zien en nam hij ons mee naar een stuk land aan de kust dat hij van zij oma had geërfd. Zijn vrouw had daar de lunch voorbereid, samen met twee Woofers (kort gezegd, mensen die werken voor verblijf), maar niet voordat we een officieel Maori welkom kregen van Hone en Julie, met zang en dans. Heel leuk om dit in intiemere sfeer ook mee te maken, in plaats van samen met nog honderd man in een zaal. Hierna hebben we heerlijk geluncht en zijn we nog de zee in geweest, Hone en Daniel gingen mossels verzamelen en we hebben er zelfs wat gegeten. Ik eentje, ben er niet zo gek op, maar was wel lekker zoet. Daniel heeft zelfs oesters gevangen en opgegeten, my hunter-gatherer. De middag vloog echt voorbij en het was heerlijk weer. Toen was het helaas alweer tijd om daar weg te gaan. Hone bracht ons weer terug naar ons Spaceship, maar niet voordat hij ons nog meer van de omgeving had laten zien. We namen uitgebreid afscheid van Hone, met de belofte om, wanneer we weer in Nieuw Zeeland zouden zijn, bij hem langs te komen.
De volgende dag vertrokken we uit Paihia met maar één doel: snorkelen bij Goat Island (er zitten helemaal geen geiten op dat eiland trouwens). Dit zou namelijk één van de beste plekken moeten zijn in Nieuw Zeeland om te snorkelen. Na een paar uur te hebben gereden, kwamen we aan in Leigh, waar we snorkelspullen, inclusief wetsuit, huurden (net toen ik dacht geen wetsuit meer aan te hoeven). Het snorkelen daar is echt heel mooi en we hebben heel erg veel vissen en visjes gezien, zelfs een pijlstaartrog! Na het snorkelen lieten we alles lekker opdrogen, leverden de spullen weer in en reden we naar Orewa. Handig net boven Auckland gelegen en hierdoor konden we de tolweg omzeilen,maar in het plaatsje zelf is weinig te doen. Dit was wel onze laatste nacht dat we in Obi sliepen. In Auckland gingen we namelijk in een hostel zitten, want de Holiday parks liggen niet echt in het centrum en daar wilden we wel graag zitten. Wel erg raar om ons Spaceship dan te missen. Bijna 45 dagen en nachten erin doorgebracht, geen problemen mee gehad, reed prima. Aan iedereen die niet te lang of te breed is, het slaapgedeelte is namelijk niet al te ruim, is het ook zeker aan te raden om hiermee door Nieuw Zeeland te rijden. Je hebt altijd een plek om te slapen, je betaalt voor een auto in plaats van voor een camper en je kunt op wegen komen waar een camper niet kan of mag komen: ideaal. Maar nu even genoeg over Obi, daar kom ik later nog op terug.
Van Orewa reden we dus naar Auckland, maar omdat we pas na één uur konden inchecken, en omdat het ons ontzettend leuk leek, zijn we eerst naar de Auckland Zoo gegaan. Echt een heel erg mooie en leuke dierentuin! Alles is zo'n beetje in werelddelen ingedeeld, dus we konden ons Afrika-avontuur van vorig jaar mooi herhalen, maar dan met alle dieren achter hekken in plaats van in het wild. Ook hebben ze een gedeelte met allerlei Nieuw Zeelandse dieren, inclusief de kiwi en een aantal andere bedreigde vogelsoorten. Daarnaast was een gedeelte voor een paar Australische dieren, zoals de walabi en de emoe en ze waren bezig met een heel groot gedeelte voor Tasmaanse duivels, maar dit was helaas nog niet af, dus we hebben ze niet gezien. Nadat we alle beestjes in de dierentuin minstens één keer hadden gezien, zijn we naar de City Lodge gereden, waar we Obi parkeerden. De City Lodge is op zich een prima hostel: ruime keuken, grote lounge, goede receptie, uitstekende locatie. Het had echter twee grote nadelen: als de zon namelijk schijnt in Auckland, is het er op de kamer ontzettend benauwd en warm en plakkerig, want er is geen airco. Ook is het bed ontzettend naar, om het maar voorzichtig uit te drukken. Zoals jullie zullen begrijpen, hebben we niet echt veel tijd doorgebracht op de kamer. 's Middags gingen we eigenlijk al meteen de stad in, de rondwandeling doen die in de Lonely Planet staat. Deze is niet zo heel erg spannend, maar je komt wel op plekken waar je anders niet komt. 's Avonds zijn we naar de bioscoop gegaan en redelijk laat kwamen we weer in onze kamer zodat het inmiddels al een beetje, maar niet genoeg, was afgekoeld op de kamer.
Het was ons gelukkig toch nog wel gelukt om in slaap te komen en zelfs om een beetje uit te slapen de volgende dag. Na het ontbijt namen we de hop-on hop-off bus die ons een groot deel van Auckland liet zien. Om één uur was het echter tijd om iets ontzettend gaafs te gaan doen: we gingen zeilen met een echte America's Cup boat! Dit zijn echt heel erg snelle zeilboten die worden ingezet tijdens de race om de America's Cup die eens in de zoveel tijd wordt gehouden en blijkbaar een heel erg belangrijke race is, in ieder geval voor Nieuw Zeelanders. Om één uur gingen wij, samen met nog zo'n 28 andere mensen, aan boord van het zeilschip.
De schip was wel iets aangepast: er was onder andere een motor onder gezet, zodat ze makkelijker de haven in en uit konden manoeuvreren. Nadat we de haven uitgevaren waren, zouden we gaan zeilen. Normaal gesproken bestaat de bemanning van zo'n zeilboot uit zeventien personen, maar nu was er maar vier man bemanning aan boord, dus het was wel de bedoeling dat bijna iedereen die wilde en kon, mee zou helpen. Toen ze vrijwilligers vroegen, was Daniel meteen enthousiast en samen met nog zeven andere mannen hielp hij mee met de zwaarste klus van die dag, het hijsen van het grootzeil. Dit ging door middel van het draaien aan een hendel en op commando moesten ze dus vooruit of achteruit draaien. Toen het zeil eenmaal gehesen was, legde de kapitein een aantal dingen uit, waaronder tacken (overstag gaan) en dat we dat dus gingen doen. En hij vroeg aan mij of ik de boot tijdens het tacken wilde besturen. 'Ehm, ok!' Zo ontzettend gaaf om zo'n heel erg snel (en heel erg duur) schip te mogen besturen. Best wel zwaar ook. Na mij mochten ook andere mensen sturen. Tijdens het overstag gaan, ging de boot ook helemaal schuin hangen, van de ene zijde naar andere zijde overhellend, zodat je goed moest blijven staan. Tijdens het zeilen werden er nog een aantal dingen uitgelegd over Auckland en over zeilen. Ook werden er verschillende zeilen gebruikt omdat er niet heel erg veel wind stond. Ook mocht je helemaal voor op de boot staan en kon je foto's maken. Echt een heel andere kant van Auckland zien. Heel erg leuk om te doen. De tijd vloog ook voorbij en veel te snel waren we alweer in de haven. 's Avonds gingen we uit eten bij een ontzettend leuk restaurant, Degree, waar we tapas hebben gegeten.
De volgende dag moesten we ons Spaceship voorbereiden op zijn terugkeer naar de vloot, dus hebben we Obi gewassen en gestofzuigd. Hij zag er weer bijna zo goed als nieuw uit. Hierna lieten we Obi nog een stukje Auckland zien. We zijn met hem naar het Auckland museum gereden waar hij in de parkeergarage mocht staan. Daniel en ik hebben de collecties van het museum bekeken. Ze hadden een hele verdieping gewijd aan alle oorlogen, binnenlands en buitenlands, waar Nieuw Zeeland bij betrokken is geweest. Ook hebben ze een hele leuke tentoonstelling over alle Nieuw Zeelandse gebieden. Het leek een beetje op de indeling van de dierentuin, maar dan met dode dieren (vond ik niet heel erg leuk om naar te kijken).
Van het museum brachten we Obi naar Kelly Tarlton, een heel groot zeeaquarium waar ze ook pinguïns hebben! Twee soorten! Ik vind pinguïns echt helemaal geweldig en we hebben ons best een tijdje vermaakt met het kijken naar deze ontzettend leuke dieren. Kelly Tarlton was het eerste aquarium dat gebruik maakte van een glazen koepel om de vissen te kunnen bekijken. Zo'n koepel die je ook in bijvoorbeeld Blijdorp en het Oceanium van Burgers Zoo vindt. Ze hebben één gedeelte voor de gewone vissen en één gedeelte voor de haaien en manta's. Ook hebben ze een ruimte die helemaal is bestemd voor zeepaardjes, wonderlijke diertjes. Wij waren er op donderdag en laat dat nou net de dag zijn dat de haaien worden gevoerd. Wat hadden we weer een mazzel! Sommige haaien hadden blijkbaar echter al genoeg gehad of hadden gewoon geen honger, want ze zwommen de stukken vis in de handen van de verzorgers (in wetsuits, met beschermende handschoenen aan) zo voorbij. Andere haaien en zelfs een manta hadden gelukkig wel trek. De verzorgers hielden de stukken vis ook nog een tijdje vast, misschien om het wat natuurlijker te maken voor de haaien, of om de toeschouwers een beter schouwspel te geven. Na deze voorstelling was het toch echt tijd voor ons laatste ritje met Obi, op naar het kantoor van Spaceships, waar we Obi keurig netjes inleverden en bedroefd afscheid van hem namen. Een taxi bracht ons naar ons hotel vanwaaruit we de volgende ochtend redelijk vroeg vertrokken voor onze reis terug in de tijd.
Hone had ons ook keurig netjes teruggebeld de avond van de 29e en we spraken voor de volgende dag om 10.00 af. Het enige wat we wisten, was het tijdstip, de plek en dat we zwemspullen mee moesten nemen. Doordat er een verkeerd adres in de TomTom was ingevoerd door iemand (ik zeg niet wie hoor, Daniel), waren we iets te laat op de afgesproken plek, maar gelukkig was Hone er ook nog niet. Bleek dat zijn truck die ochtend niet wilde starten en dat hij daarom iets te laat was. Geen probleem! Hone is een Maori chief van 51 en heeft jaren als jager/verzamelaar geleefd, totdat hij het toerisme in ging. Hij is opgevoed door zijn grootouders en heeft van zijn grootvader alle belangrijke zaken geleerd over het Maori zijn. Dit en nog veel meer vertelde hij ons die dag.
We konden Obi laten staan en klommen bij hem in de truck. Verhalen vertellend reed hij ons naar hot pools van Nga Whatua. Deze waren iets anders dan de Polynesian Spa's in Rotorua: er waren meer baden met verschillende temperaturen, maar deze waren kleiner, modderiger en stonken veel meer naar zwavel! En toch, op de een of andere manier, waren ze ook lekkerder dan de Polynesian Spa's. Hier bleven we een tijdje, kletsend over vanalles en nog wat. Toen we uitgebadderd waren, klommen we weer in de truck en liet Hone ons wat van zijn land zien en nam hij ons mee naar een stuk land aan de kust dat hij van zij oma had geërfd. Zijn vrouw had daar de lunch voorbereid, samen met twee Woofers (kort gezegd, mensen die werken voor verblijf), maar niet voordat we een officieel Maori welkom kregen van Hone en Julie, met zang en dans. Heel leuk om dit in intiemere sfeer ook mee te maken, in plaats van samen met nog honderd man in een zaal. Hierna hebben we heerlijk geluncht en zijn we nog de zee in geweest, Hone en Daniel gingen mossels verzamelen en we hebben er zelfs wat gegeten. Ik eentje, ben er niet zo gek op, maar was wel lekker zoet. Daniel heeft zelfs oesters gevangen en opgegeten, my hunter-gatherer. De middag vloog echt voorbij en het was heerlijk weer. Toen was het helaas alweer tijd om daar weg te gaan. Hone bracht ons weer terug naar ons Spaceship, maar niet voordat hij ons nog meer van de omgeving had laten zien. We namen uitgebreid afscheid van Hone, met de belofte om, wanneer we weer in Nieuw Zeeland zouden zijn, bij hem langs te komen.
De volgende dag vertrokken we uit Paihia met maar één doel: snorkelen bij Goat Island (er zitten helemaal geen geiten op dat eiland trouwens). Dit zou namelijk één van de beste plekken moeten zijn in Nieuw Zeeland om te snorkelen. Na een paar uur te hebben gereden, kwamen we aan in Leigh, waar we snorkelspullen, inclusief wetsuit, huurden (net toen ik dacht geen wetsuit meer aan te hoeven). Het snorkelen daar is echt heel mooi en we hebben heel erg veel vissen en visjes gezien, zelfs een pijlstaartrog! Na het snorkelen lieten we alles lekker opdrogen, leverden de spullen weer in en reden we naar Orewa. Handig net boven Auckland gelegen en hierdoor konden we de tolweg omzeilen,maar in het plaatsje zelf is weinig te doen. Dit was wel onze laatste nacht dat we in Obi sliepen. In Auckland gingen we namelijk in een hostel zitten, want de Holiday parks liggen niet echt in het centrum en daar wilden we wel graag zitten. Wel erg raar om ons Spaceship dan te missen. Bijna 45 dagen en nachten erin doorgebracht, geen problemen mee gehad, reed prima. Aan iedereen die niet te lang of te breed is, het slaapgedeelte is namelijk niet al te ruim, is het ook zeker aan te raden om hiermee door Nieuw Zeeland te rijden. Je hebt altijd een plek om te slapen, je betaalt voor een auto in plaats van voor een camper en je kunt op wegen komen waar een camper niet kan of mag komen: ideaal. Maar nu even genoeg over Obi, daar kom ik later nog op terug.
Van Orewa reden we dus naar Auckland, maar omdat we pas na één uur konden inchecken, en omdat het ons ontzettend leuk leek, zijn we eerst naar de Auckland Zoo gegaan. Echt een heel erg mooie en leuke dierentuin! Alles is zo'n beetje in werelddelen ingedeeld, dus we konden ons Afrika-avontuur van vorig jaar mooi herhalen, maar dan met alle dieren achter hekken in plaats van in het wild. Ook hebben ze een gedeelte met allerlei Nieuw Zeelandse dieren, inclusief de kiwi en een aantal andere bedreigde vogelsoorten. Daarnaast was een gedeelte voor een paar Australische dieren, zoals de walabi en de emoe en ze waren bezig met een heel groot gedeelte voor Tasmaanse duivels, maar dit was helaas nog niet af, dus we hebben ze niet gezien. Nadat we alle beestjes in de dierentuin minstens één keer hadden gezien, zijn we naar de City Lodge gereden, waar we Obi parkeerden. De City Lodge is op zich een prima hostel: ruime keuken, grote lounge, goede receptie, uitstekende locatie. Het had echter twee grote nadelen: als de zon namelijk schijnt in Auckland, is het er op de kamer ontzettend benauwd en warm en plakkerig, want er is geen airco. Ook is het bed ontzettend naar, om het maar voorzichtig uit te drukken. Zoals jullie zullen begrijpen, hebben we niet echt veel tijd doorgebracht op de kamer. 's Middags gingen we eigenlijk al meteen de stad in, de rondwandeling doen die in de Lonely Planet staat. Deze is niet zo heel erg spannend, maar je komt wel op plekken waar je anders niet komt. 's Avonds zijn we naar de bioscoop gegaan en redelijk laat kwamen we weer in onze kamer zodat het inmiddels al een beetje, maar niet genoeg, was afgekoeld op de kamer.
Het was ons gelukkig toch nog wel gelukt om in slaap te komen en zelfs om een beetje uit te slapen de volgende dag. Na het ontbijt namen we de hop-on hop-off bus die ons een groot deel van Auckland liet zien. Om één uur was het echter tijd om iets ontzettend gaafs te gaan doen: we gingen zeilen met een echte America's Cup boat! Dit zijn echt heel erg snelle zeilboten die worden ingezet tijdens de race om de America's Cup die eens in de zoveel tijd wordt gehouden en blijkbaar een heel erg belangrijke race is, in ieder geval voor Nieuw Zeelanders. Om één uur gingen wij, samen met nog zo'n 28 andere mensen, aan boord van het zeilschip.
De schip was wel iets aangepast: er was onder andere een motor onder gezet, zodat ze makkelijker de haven in en uit konden manoeuvreren. Nadat we de haven uitgevaren waren, zouden we gaan zeilen. Normaal gesproken bestaat de bemanning van zo'n zeilboot uit zeventien personen, maar nu was er maar vier man bemanning aan boord, dus het was wel de bedoeling dat bijna iedereen die wilde en kon, mee zou helpen. Toen ze vrijwilligers vroegen, was Daniel meteen enthousiast en samen met nog zeven andere mannen hielp hij mee met de zwaarste klus van die dag, het hijsen van het grootzeil. Dit ging door middel van het draaien aan een hendel en op commando moesten ze dus vooruit of achteruit draaien. Toen het zeil eenmaal gehesen was, legde de kapitein een aantal dingen uit, waaronder tacken (overstag gaan) en dat we dat dus gingen doen. En hij vroeg aan mij of ik de boot tijdens het tacken wilde besturen. 'Ehm, ok!' Zo ontzettend gaaf om zo'n heel erg snel (en heel erg duur) schip te mogen besturen. Best wel zwaar ook. Na mij mochten ook andere mensen sturen. Tijdens het overstag gaan, ging de boot ook helemaal schuin hangen, van de ene zijde naar andere zijde overhellend, zodat je goed moest blijven staan. Tijdens het zeilen werden er nog een aantal dingen uitgelegd over Auckland en over zeilen. Ook werden er verschillende zeilen gebruikt omdat er niet heel erg veel wind stond. Ook mocht je helemaal voor op de boot staan en kon je foto's maken. Echt een heel andere kant van Auckland zien. Heel erg leuk om te doen. De tijd vloog ook voorbij en veel te snel waren we alweer in de haven. 's Avonds gingen we uit eten bij een ontzettend leuk restaurant, Degree, waar we tapas hebben gegeten.
De volgende dag moesten we ons Spaceship voorbereiden op zijn terugkeer naar de vloot, dus hebben we Obi gewassen en gestofzuigd. Hij zag er weer bijna zo goed als nieuw uit. Hierna lieten we Obi nog een stukje Auckland zien. We zijn met hem naar het Auckland museum gereden waar hij in de parkeergarage mocht staan. Daniel en ik hebben de collecties van het museum bekeken. Ze hadden een hele verdieping gewijd aan alle oorlogen, binnenlands en buitenlands, waar Nieuw Zeeland bij betrokken is geweest. Ook hebben ze een hele leuke tentoonstelling over alle Nieuw Zeelandse gebieden. Het leek een beetje op de indeling van de dierentuin, maar dan met dode dieren (vond ik niet heel erg leuk om naar te kijken).
Van het museum brachten we Obi naar Kelly Tarlton, een heel groot zeeaquarium waar ze ook pinguïns hebben! Twee soorten! Ik vind pinguïns echt helemaal geweldig en we hebben ons best een tijdje vermaakt met het kijken naar deze ontzettend leuke dieren. Kelly Tarlton was het eerste aquarium dat gebruik maakte van een glazen koepel om de vissen te kunnen bekijken. Zo'n koepel die je ook in bijvoorbeeld Blijdorp en het Oceanium van Burgers Zoo vindt. Ze hebben één gedeelte voor de gewone vissen en één gedeelte voor de haaien en manta's. Ook hebben ze een ruimte die helemaal is bestemd voor zeepaardjes, wonderlijke diertjes. Wij waren er op donderdag en laat dat nou net de dag zijn dat de haaien worden gevoerd. Wat hadden we weer een mazzel! Sommige haaien hadden blijkbaar echter al genoeg gehad of hadden gewoon geen honger, want ze zwommen de stukken vis in de handen van de verzorgers (in wetsuits, met beschermende handschoenen aan) zo voorbij. Andere haaien en zelfs een manta hadden gelukkig wel trek. De verzorgers hielden de stukken vis ook nog een tijdje vast, misschien om het wat natuurlijker te maken voor de haaien, of om de toeschouwers een beter schouwspel te geven. Na deze voorstelling was het toch echt tijd voor ons laatste ritje met Obi, op naar het kantoor van Spaceships, waar we Obi keurig netjes inleverden en bedroefd afscheid van hem namen. Een taxi bracht ons naar ons hotel vanwaaruit we de volgende ochtend redelijk vroeg vertrokken voor onze reis terug in de tijd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
