Ka kite, see you again

Aangezien we geen Spaceship meer hebben, ben ik ook geen co-captain meer, dus geen logboek meer. Het volgende is dan ook niet een dag-tot-dag verslag, maar meer een samenvatting van wat we op de Cook Islands hebben meegemaakt.
De dag nadat we Obi hadden ingeleverd, reisden we niet in de ruimte, maar in de tijd. Op 4 april stapten we namelijk in Auckland aan boord van het vliegtuig dat ons twee uur later, maar dan op 3 april, weer afzette. Wel was er een kleine afwijking opgetreden: we landden namelijk op Rarotonga, op de Cook Islands. Maar dat risico is er natuurlijk altijd als je in de tijd reist.
Bij aankomst kreeg iedereen een ei (natuurlijk niet zo'n bruin of wit geval dat uit een kip komt, maar ei is Cook Islands Maori voor bloemenkrans) en de zon brandde fel op onze hoofden. We werden door een busje naar ons hotel gebracht, waar bleek dat door een vergissing van het hotel we tijdelijk, voor één nacht, een upgrade hadden gekregen naar een chiquere bungalow. Hè, wat vervelend nou toch.
Onze tijd op Rarotonga hebben we doorgebracht met zonnen, muggenjacht, snorkelen, zwemmen, muggen slaan, genieten van eilandeten, nog meer zonnen, suppen (stand-up paddelen), nog meer snorkelen, nog meer zwemmen en heerlijk uitrusten. Ook hebben we een tocht over de lagune gemaakt in een glass bottom boat: inderdaad, een boot met een glazen bodem. Maar niet de hele bodem is van glas. Het is eigenlijk een gewone boot waar je aan de zijkanten kunt zitten en waar middenin een verlaging is aangebracht waar glas in is aangebracht zodat je in het water kunt kijken. Het glas is overigens behoorlijk dik. Zo dik zelfs dat een volwassen man er makkelijk op kan staan (zoals één van de bemanningsleden ook demonstreerde). Het water in de lagune is overigens zo helder dat je helemaal tot op de bodem kunt kijken. Tijdens de tocht kregen we ook demonstraties over wat Cook Islanders allemaal met een palmblad kunnen doen en hoe je een pareo vast kunt knopen. Als de bemanning dit niet deed, waren ze muziek aan het maken met trommels en ukelele. De heren van de bemanning hadden trouwens allemaal een bijnaam met captain waarmee we ze konden aanspreken: de één heette captain Sweetie, een ander captain Black Jack Sparrow en de echte kapitein noemde zichzelf captain Bligh (de kapitein van de Bounty, voordat het werd gekaapt). Na een tijdje varen en lol maken en demonstraties kijken, kwamen we aan op de plek waar we gingen snorkelen. Hier hadden we bijna een uur voor en het water was heerlijk warm en helder: geweldig om in te zwemmen! En de verscheidenheid aan vissen die je ziet en de kleuren die deze vissen hebben, prachtig! Na het snorkelen werden we naar een ander eiland gebracht voor de lunch en na de lunch was het tijd voor een uitleg over de palmboom en de kokosnoot, waarbij de verschillende fases van een kokosnoot werden uitgelegd. Dit allemaal door de huidige Pacific Champion palmboomklimmen. Uiteraard zou er dan ook in een palmboom geklommen moeten worden. Wij waren er dan ook helemaal klaar voor om die man supersnel in een boom te zien klimmen, maar nee: eerst zouden twee mannen het tegen elkaar op moeten nemen om te kijken wie er het hoogste in een palmboom kon klimmen. Als eerste werd Daniel uitgekozen om in de boom te klimmen en hij moest het opnemen tegen een Canadees, John. Daniel moest, na een korte uitleg, als eerste ook de boom in en toen hij ook daadwerkelijk sprong, ging er een roep van verbazing door de groep heen die mee was: "Ohhhh, hij deed het echt!" En hij kwam nog redelijk hoog ook, ongeveer anderhalve meter op de stam van de boom. Dit haalde de Canadees bij lange na niet, dus Daniel had gewonnen! Na deze wedstrijd klom de kampioen ook nog even de boom in om te laten zien hoe het moest en hij gooide een aantal kokosnoten naar beneden. Ik werd ook nog naar voren gehaald bij het laten zien hoe ze kokosmelk uit kokosschaafsel haalden. Ik en drie andere dames hoefden alleen maar onze armen uit te steken, de kokosmelk op te vangen met onze armen en daarna onze armen insmeren met de melk. Eerst een beetje vreemd, maar toen hij zei dat het de muggen op een afstandje hield, begonnen we ook driftig onze benen ermee in te smeren.
Op deze leuke uitleg volgde een krabrace: iedereen die mee wilde doen kreeg een klein krabbetje, moest hem (of haar) een naam geven en moest de krab in het midden van een cirkel zetten. Het krabbetje dat het eerst buiten de cirkel kwam gelopen, had gewonnen. Daniels krabbetje heette Crusty: nooit meer iets van gehoord. Mijn krabbetje heette captain Crunchy en werd gedeeld eerste. Hier kreeg ik een mooie kokosnoot voor.
Op de zaterdag zijn we naar een Island Night geweest bij Te Vara Nui met een culturele tour met uitleg over een aantal gebruiken van de lokale Cook Islanders. Na deze rondleiding door het dorp was het tijd voor een heerlijk buffet. Er werd keurig netjes uitgelegd dat ze de tafels één voor één zouden oproepen om naar het buffet te lopen (er waren wel twintig tafels), maar of de Duitser aan onze tafel begreep het niet, of hij wilde het niet begrijpen, want na een tijdje stond hij al op, terwijl we nog helemaal niet aan de beurt waren. Terecht werd hij weer onverrichter zaken teruggestuurd naar de tafel. Na het heerlijke buffet was het tijd voor de show: jongens en meiden die zich op eilandmuziek (veel trommels) en omringd door vuur op traditionele wijze uitleefden op muziek. Er zat een soort van verhaal in waar alle dansen omheen gechoreografeerd waren. Ik kan me er niet heel veel meer van herinneren, maar kan me nog herinneren dat het nogal een zwak verhaal was. Het dansen was echter wel indrukwekkend. Toen de voorstelling voorbij was, kwamen alle dansers in het gedeelte staan waar we hadden gegeten. Je raadt het waarschijnlijk al: er werden vrijwilligers gevraagd. Daniel en ik werden allebei uitgekozen (met nog twintig anderen) en toen leerden we op traditionele Cook Island-manier te dansen. Erg leuk om te doen en ook best wel zwaar (vooral voor de mannen). Hierna mochten we met de dansers op de foto. Hierna moest iedereen wachten op de bus die naar de accommodatie zou rijden. Wij hoefden dit gelukkig niet, aangezien Muri Beachcomber op twee minuten lopen afstand van Te Vara Nui ligt. Wij konden dus rollend naar huis/hut.
Die ochtend waren we ook nog naar de markt geweest. Deze is één keer per week op de zaterdag. Hier worden groente en fruit, maar ook allerlei toeristische souvenirs verkocht. Ook worden er optredens gegeven door lokale dansers en zangers. Om vanuit ons huisje bij de markt te komen, konden we de bus nemen. Nu is het leuke op Rarotonga dat er maar één weg is en deze loopt rondom het eiland. De maximumsnelheid is 50 km per uur. De weg loopt rond en je kunt dus met de klok mee rijden of tegen de klok in en dit zijn ook precies de namen van de bussen. In Nederland heb je bus 1, 5, 51, 82 etc. Op Rarotonga heb je Clockwise en Counterclockwise. De heen- en terugreis hebben we dezelfde bus genomen, zodat we meteen het hele eiland konden zien. Op de zaterdag zijn deze bussen alleen behoorlijk vol! We konden gelukkig zitten, maar aangezien de bus maar 50 km per uur ging en uiteraard geen airco had, was het wel een beetje warm, benauwd en plakkerig. Gelukkig konden we bij terugkomst weer lekker zwemmen in zee!
Na alle belevenissen op Rarotonga was het tijd voor eiland nummer twee: Aitutaki. Dit eiland is kleiner dan Rarotonga en heeft ook een lagune, maar deze is veel ondieper waardoor zwemmen slecht mogelijk is vanaf het strand. Maar daar hadden ze bij Paradise Cove, onze accommodatie, wat op gevonden: een stukje afgraven zodat er daar wel gezwommen kon worden. Op Aitutaki werden we ook verwelkomd met een ei en een nu (eerste fase kokosnoot waar je uit kunt drinken), waarna we naar Paradise Cove werden gebracht. Op Aitutaki kreeg Daniel nog meer last van zijn oor (zat al een tijdje dicht) en omdat we ook weer terug moesten vliegen naar Nederland, besloten we om naar de huisarts te gaan. Deze zat gevestigd in het ziekenhuis en de aardige mensen van Paradise Cove hebben ons daar naartoe gebracht, anders was het een uur lopen. Ze wilden ons ook wel terugbrengen, maar wij dachten: 'Dat lopen we wel terug, kunnen we gelijk winkeltjes kijken en boodschappen doen". Met die warmte is dat overigens geen aanrader.
Bij de dokter bleek dat er geen infectie was, maar dat het oor gewoon helemaal dicht zat. Daniel kreeg oordruppels mee en moest de volgende dag (vrijdag) al terugkomen, aangezien we zaterdag al zouden vliegen. Die vrijdag dus maar een scooter gehuurd om naar het ziekenhuis te gaan en de rest van het eiland te verkennen. Binnen een half uur kun je het hele eiland rondrijden, dus daar waren we snel klaar mee. Gelukkig hadden we nog een uitstapje naar het ziekenhuis. Daar werden Daniels oren weer vrijgespoten en kon hij weer goed horen, wel een hele opluchting! Wat later die middag was er een rugbywedstrijd tussen de lokale teams Rarotonga en Aitutaki. Voor deze wedstrijd liep het hele eiland uit: overal scooters en auto's om het veld, kinderen aan het spelen, eet- en drinkkraampjes aan de zijkanten. Ook waren er als opwarmer twee wedstrijden tussen rugbyveteranen van beide eilanden. Allemaal erg leuk om te zien. De echte wedstrijd was heel erg spannend en Aitutaki verloor in de laatste minuut met één punt verschil. Hierna vertrok bijna iedereen en was het een optocht van scooters en auto's. Wij moesten ook nog een beetje opschieten, want we zouden door een restaurant opgehaald worden. Het restaurant, Tupuna, ligt nogal onhandig voor veel accommodaties, dus vandaar die service. Het is een heel populair restaurant op Aitutaki, dus we waren blij dat we hadden gereserveerd. Tupuna is gespecialiseerd in krab, dus uiteraard neem je dan ook de krab. Ik had nog nooit op die manier krab gegeten: je moet hem namelijk zelf kraken en al het vlees met een apart soort vorkje eruit pulken. Dat was lastig, leuk, viezig, maar vooral erg lekker!
Tijdens ons verblijf op Aitutaki hebben we ook twee keer een lagoon cruise gemaakt. De eerste was met veel uitleg over een paar eilandjes, een heerlijke lunch op One Foot Island (waar we ook ons paspoort hebben laten stempelen) en eventjes snorkelen. De andere cruise hadden we gepland voor de zaterdag dat we vertrokken: we zouden pas om 19.10 vliegen, wat moet je anders de rest van de dag doen? Bij de tweede cruise zagen we veel meer eilanden, maar kregen minder uitleg, wel hebben we veel meer gesnorkeld en ook een heerlijke lunch hoorde erbij! Na deze tweede cruise de tassen ingepakt en vertrokken naar het vliegveld. Om 19.10 vlogen we dus terug naar Rarotonga en om 23.59 vlogen we van Rarotonga naar Los Angeles, the city of angels. De vlucht duurde bijna tien uur, maar wonder boven wonder is het me gelukt om toch nog eventjes te slapen (misschien omdat het een nachtvlucht was). In L.A. kwamen we rond 13.00 aan en gingen we naar ons hotel. 's Avonds hebben we een Los Angeles by Night tour gedaan en hebben o.a. Universal Studio's, Hollywood Walk of Fame en Rodeo Drive gezien. De volgende dag was het tijd voor de laatste etappe van onze reis: Los Angeles-Amsterdam. We vertrokken met een half uurtje vertraging en de vlucht duurde ongeveer negen uur. Helaas heb ik op deze vlucht niet kunnen slapen, Daniel een klein beetje, dus hebben we veel films kunnen kijken. Om ongeveer negen uur 's ochtends landden we in Amsterdam en waren we weer terug in het koude, koude Nederland (het was 7 graden, brrrrrr).
Het was echt een prachtige reis en als ik de mogelijkheid had, zou ik zo terug gaan, ook al heb ik familie en vrienden en bruine boterhammen met pindakaas ook best wel gemist af en toe.