Veeeel te melden

Co-captain's log, star date 6 en 7 maart
Daar was ik, helemaal enthousiast om te gaan zwemmen met dolfijnen. We waren om 7 uur opgestaan, moesten om 8.15 bij Dolphin Encounter zijn. Daar een formulier ingevuld, waarna we moesten wachten tot we werden geroepen om een wetsuit aan te passen, inclusief flippers, masker en snorkel. Dit duurde wonder boven wonder niet zo heel erg lang (normaal gesproken moet ik me echt in zo'n pak wurmen en trekken en een kwartier later is het eindelijk aan, dit was vijf minuutjes werk) en daarna konden we met de hele groep (ongeveer 50 à 60 personen) naar een video kijken met instructies, wat je wel en niet moet doen aan boord en wanneer je in het water bent (zwemmen als een malloot is bijvoorbeeld not done, serieus, met voorbeeld hoe dat er dan uitziet). Hierna werden we over twee bussen verdeeld en werden we, in wetsuit, naar de boot gereden. Toen we de boot op gingen had ik mijn tas bij me met handdoek, had ik een wetsuit aan, wist ik hoe ik me moest gedragen in het water, ik had mijn flippers en masker bij me, ik had zelfs mijn slippers aan, zodat ik snel het water in zou kunnen. Kortom: ik was er helemaal klaar voor om te gaan zwemmen met dolfijnen.
Helaas waren zij er blijkbaar niet klaar voor om te gaan zwemmen met mij (of met iemand anders van de groep). We hebben welgeteld twéé dolfijnen gezien en die waren niet eens van de juiste soort! Zwemmen met dolfijnen gebeurt namelijk met Dusky dolfijnen. Die zijn redelijk speels en trekken rond in grote groepen. Wij zagen de Hector dolfijn, wat dan ook wel weer gaaf is, aangezien dit de kleinste soort is en ze ontzettend schuw zijn, dus dat was ook behoorlijk bijzonder. Verder zagen we nog een aantal albatrossen, heel veel meeuwen en een heel bijzonder zoogdier, de homo zeeziekus. Wat waren er ongelooflijk veel mensen op die boot aan het overgeven! De golven waren dan ook vijf tot zes meter hoger en ik voelde me ook een hele tijd best wel beroerd, maar ik heb gelukkig niet overgegeven en Daniel ook niet. Die dag helaas dus geen wildlife gezien, in ieder geval niet de wildflife waar we voor kwamen, maar gelukkig hadden we de dag erna nog.
Dan zouden we namelijk gaan zwemmen met zeehonden. We moesten wel nog even bellen om de boeking te bevestigen, maar aangezien we toch in de buurt waren, besloten om even langs het kantoor te gaan. De aardige dame daar vertelde ons dat de tocht misschien vanwege het weer niet door zou gaan. Toen wij in Kaikoura aankwamen was het prachtig weer en de dag erna zou nog mooier worden, maar de dagen ervoor had het gestormd en hard geregend, waardoor het zeewater erg troebel was. Dit was ook een grote reden waarom we geen dolfijnen hadden gezien, dus wij moesten de volgende ochtend maar bellen. Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend gebeld en helaas, de tocht ging inderdaad niet door. Aan de ene kant flink balen, maar aan de andere kant vonden we het niet zo erg om niet nog een keer de zee op te gaan.
Aangezien we toch al wakker waren, besloten we om dan gelijk maar richting Motueka te rijden, dat hadden we anders na het sealswimming gedaan. Motueka is een plaatsje dat dicht bij het Abel Tasmanpark ligt. Dit park zou één van de mooiste van Nieuw Zeeland moeten zijn, dus dat wilden we uiteraard wel met eigen ogen zien. Nadat we ons ruimteschip op de camping hadden geland, gingen we naar de I-site, VVV van Nieuw Zeeland. Daar hebben we een aantal activiteiten geboekt bij een hele aardige Nederlandse die daar werkt, voor de komende dagen. Waaronder een skydive. Voor mij. Voor nu zo ongeveer 2 uur geleden! Nee, precies twee uur geleden zat ik in het vliegtuig dat me naar boven bracht. Daarvoor nog een instructievideo gekeken, een overall met helm gepast, je skydive partner ontmoet (die van mij heette geloof ik Steven, maar ik zat echt zo vol met zenuwen dat ik niet heel erg oplette, kreeg de helft van zijn instructies ook niet mee geloof ik, maar ach, ik zou alleen maar vanaf 13000 feet uit een vliegtuig springen, dan hoef ik toch niet echt te letten op dat soort zaken,toch?)
OK, na die instructies gingen we met tien personen (vijf instructeurs en vijf nieuwelingen) in het vliegtuig. Twee personen (eigenlijk dus vier) gingen er op 9000 feet uit. Dit waren een jongen van 21 en zijn 84-jarige opa! Zo stoer! De rest ging op 13000 feet uit het vliegtuig, ik zou als tweede van deze drie gaan. Terwijl het vliegtuig aan net klimmen was, hadden we wel een prachtig uitzicht over het Abel Tasmanpark, Kaiteriteri, Golden Bay en ik kon zelfs een vulkaan op het Noordereiland zien!
Hoe dichter we bij de sprong kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. Mijn handen begonnen echt te trillen en ik dacht zelfs even: 'ik ga dit niet doen hoor'. Maar verdorie, als een 84-jarige man dit kan, kan ik het ook! Op 9000 voet gingen hij en zijn kleinzoon er dus uit. Het lijkt of het vliegtuig bijna stilvalt. De deur van het vliegtuig gaat open, ze gaan daar uit het vliegtuig hangen en het volgende moment vallen ze naar beneden. 'Shit, dat ben ik zometeen!' Toen ze er allebei uit waren, ging de deur weer dicht en voelde ik het vliegtuig klimmen. Nog een paar minuten. Dan hoor je het vliegtuig weer stilvallen, tenminste, zo lijkt het. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik en de instructeur schoven naar achteren. Ik ga met mijn voeten uit het vliegtuig hangen ('Voeten onder de rand, niet erop zetten hoor!'), kruis mijn armen voor mijn lichaam ('Pas armen los wanneer ik op je schouders tik!'), we buigen iets naar achteren en vallen dan plotseling naar voren. Oh! My! God!
Eerst maken we nog een buiteling waarbij we over de kop gaan, maar dan heeft Steven de balans gevonden en vallen we (het voelt meer als zweven, maar je valt toch echt met 200 km/u naar beneden). Ik moest eigenlijk door mijn neus ademhalen, maar ben dat helemaal vergeten, waardoor mijn mond echt heel erg droog wordt van de lucht (het is bovenin op 13000 voet best koud trouwens) en het is echt zo ontzettend gaaf! Na wat 10 seconden lijkt (is in het echt ongeveer 45 seconden) krijg ik het sein van Steven dat de parachute open gaat. Je gaat echt met een ruk omhoog en wanneer je daar echt zweeft, merkte ik pas hoeveel lawaai ik eigenlijk om mijn oren had toen we vielen. Hangend onder die parachute is het echt zo stil (op een paar krachttermen van mij na die ik hier niet zal herhalen), zo prachtig daarboven! Na een paar minuten zweven en rondjes draaien landden we en stond Daniel daar me op te wachten. Hij was beneden gebleven en had foto's gemaakt. Ik was echt superenthousiast en druk en nog steeds een beetje trillerig. Ik ben uit een vliegtuig gesprongen!
Hierna werden we teruggebracht naar de camping en hebben we een heerlijke pizza gegeten. Nu lekker een beetje bijkomen, uitrusten, hopelijk een beetje slapen met die adrenaline die nog door me heengaat. Op naar het volgende avontuur!