My inner ninja

Co-captain's log, star date 8 en 9 maart.
[Door Daniel, die moest er zich ook even mee bemoeien.]
We zijn geland in Wellington. Eerste avond op het Noordereiland. Locatie: centrum van Wellington het motorhome. Hoewel motorhome, het is een parkeerplaats in de haven tegenover de hoofdkantoren van de banken van Nieuw Zeeland en de terminal van de ferry's. En toch, het voelt alsof je iets doet wat eigenlijk niet mag. Slapen op een parkeerplaats. Voor ons zijn gewone parkeerplaatsen en worden er bekeuringen geschreven, achter ons een driestrooksweg en stoplichten. Wat een verandering ten opzichte van de afgelopen weken. Van rustige tot zelfs muisstille, met groen omgeven locaties in de middle of nowhere naar het centrum van Welllington.
Maar goed: wat hebben we de afgelopen dagen uitgespookt? 8 maart zijn we gaan kajakken en zeilen. Zo kon Alma een beetje bijkomen van haar val van 13000 voet (ongeveer 4 kilometer) en kon ik me weer eens uitleven in een kajak en in de zee. De ochtend kajakken, dan een stuk wandelen door het Abel Tasman nationaal park en dan per catamaran terug. Na ons fiasco op de boot in Kaikoura hoopten we op wat minder wind en een rustige zee. Nou dat was er: nauwelijks wind, dus we konden fantastisch kajakken. Langs paradijselijke stranden waar niemand op liep of lag. Langs eilandjes waar alleen maar vogels en zeeleeuwen konden komen. Een van de eilandjes, Adele-eiland, was en is beroemd om het feit dat er ontzettend veel vogels zitten en dat je vroeger niet met elkaar kon praten door het enorme geluid van hun gezang. Dit was een paar jaar geleden wel anders doordat er possums en ratten op het eiland waren gekomen en die hadden de vogelpopulatie heel snel om zeep geholpen. Het DOC heeft ingegrepen en het eiland schoongeveegd. Nu komen de vogels langzaamaan weer terug zodat wij rustig in onze kajak voor de kust liggend van hun gezang konden genieten. Na iets verder gekajakt te hebben, kwamen we bij de zeeleeuwenkolonie waar we naast zeeleeuwen ook blue penguins zagen zwemmen (zelfs tussen de kajakken door). De zeeleeuwen waren zoals gewoonlijk geen donder aan het uitvoeren totdat we de peuterspeelplaats zagen. Een stuk of 5 heel jonge zeeleeuwen waren in een klein poeltje enorm aan het spelen. Dit was een onbeschrijflijk schouwspel wat je eigenlijk alleen maar in documentaires ziet.
[Daniel was moe van het typen, dus neem ik het hier maar weer over.]
Goed, het kajakken en de zeeleeuwtjes dus. Dat was inderdaad net uit een documentaire van National Geographic, zo ontzettend mooi en schattig! Het kajakken zelf was heel relaxed. We kajakten heel langzaam een uurtje en toen meerden we alweer aan bij een strand waar we wat te drinken kregen en lekker konden zwemmen, hoewel het water wel ietwat koud was. Na best een hele tijd op dat strand te hebben gezeten, ging onze groep weer verder. De groep bestond uit twee Amerikanen, drie Duitsers, wij en Amy, de gids. Één van die Amerikanen leek wel verslaafd aan het maken van selfies. Tijdens het kajakken viel het nog wel mee, want ja, je hebt twee handen nodig om te kajakken, maar op het strandje, in Anchorage en terug op de catamaran maakte ze om de vijf minuten of vaker een selfie en vroeg ze haar mannelijke reisgenoot om een aantal foto's van haar in yogapose te maken en als het niet goed was, moest het nog een keer. Zoals je kunt begrijpen, ergerde ik me best wel een beetje, ok, best veel! Na een klein uurtje verder kajakken waren we al op het strand vanwaaruit we naar Anchorage moesten lopen, dwars door het Abel Tasmanpark. Echt supermooi en heerlijk weer: strakblauwe lucht en een felle zon. In Anchorage aangekomen konden we nog lekker op het strand liggen, waarna we de catamaran op konden. Doordat er weinig wind stond was het een heel rustige overtocht, waarbij we ook nog wat zeeleeuwen (volgens mij zeehonden) hadden gespot. Het eindpunt van deze tocht was Kaiteriteri, wat zoveel betekent als fastfood, volgens de skipper dus eigenlijk een heel oude voorloper van de MacDonalds. Aangezien deze reis eigenlijk zonder vervoer van en naar de accommodatie zou zijn, hadden we in Kaiteriteri moeten wachten op de bus, maar de aardige dame van de I-site had geregeld dat we met één van de medewerkers van het kajakbedrijf terug konden rijden. Dit bleek een heel aardige Welshman te zijn die zo'n twintig jaar geleden naar Nieuw Zeeland was verhuisd. Nadat we waren afgezet, gingen we ons maar mentaal voorbereiden op de volgende dag, voor zover dat kon, aangezien we beiden nog nooit aan canyoning hadden gedaan.
Ja, jullie lezen het goed, we hebben 9 maart een canyoningtrip gedaan en we hebben het overleefd! Wel met een heleboel spierpijn (ik dan, Daniel had nergens last van).
's Ochtends werden we rond acht uur in een busje opgehaald door Riki en Diana, onze gidsen voor die dag. Riki is een echte kiwi en Diana een superenthousiaste en drukke Duitse (maar dat mocht niemand weten). Hierna pikten we twee Engelse meiden op, Rosie en Elsie. Deze waren bijna nog enthousiaster dan Diana en vonden alles helemaal 'lovely', vooral eten. Bij de parkeerplaats waar we onze wetsuits gingen passen ontmoetten we de rest van onze groep: drie Japanners waarvan ik alleen de namen van Fuji en Takashi heb onthouden. Fuji is een in Nieuw Zeeland gevestigde tourgids die Takashi en zijn zoon rondleidde. Na het wetsuit passen (tip van Riki en Diana: doe een plastic zak om je voet, dan glij je er zo in) kregen we neopreen sokken aan en gingen we per watertaxi naar Anchorage, waar we de dag ervoor ook al waren geweest. Met de watertaxi gaan is nogal grappig. Je verzamelt je bij het gebouw van het watertaxibedrijf. Hier komen een heleboel boten naartoe, op aanhanger! Met een tractor ervoor wordt de boot naar het water gereden, waar je achterwaarts te water wordt gelaten en hierna word je naar je bestemming gevaren. Onze skipper was erg grappig, stopte onderweg nog een paar keer voor een blue penguin en om ons Split Apple Rock te laten zien. Zoals je misschien al raadt: een grote rots die doormidden is gespleten. De skipper probeerde ons nog wijs te maken dat het een rekwisiet was uit Lord of the Rings, maar gelukkig trapte niemand daar in.
Eenmaal in Anchorage afgezet, konden we bijna alles achterlaten, behalve ons wetsuit natuurlijk! Dit werd op kunstige wijze zo in elkaar gebonden dat je het als een soort schoudertas mee naar boven kon tillen. Naar boven? Ja, eerst moesten we nog best een stuk lopen (bijna twee uur) voordat we überhaupt bij de canyon waren. Sommige stukken vond ik best pittig (wederom het naar boven lopen, naar beneden ging prima), maar het was uiteindelijk prima te doen. Op de plek waar we de canyon in zouden gaan, gingen we eerst nog lunchen en toen was het tijd om het wetsuit aan te trekken. Ik had dus de neopreen sokken aan, deze zaten in mijn gympjes. Hierboven deel één van het wetsuit (de broek), daarboven deel twee van het wetsuit (de jas), helemaal bovenop een geweldige gele helm en om het helemaal af te maken, kregen we ook nog een klimmersgordel aan met een soort van gele, dunne, plastic luier eraan vast. Deze was achteraf gezien erg handig voor de glijbanen, maar daar kom ik zo op terug.
Toen we ons eenmaal in alle kleding hadden gewurmd, ging het echte werk beginnen. We gingen een eindje de canyon in en begonnen meteen met een flinke abseil. Tenminste, ik vond hem flink, vind dat soort dingen bijna nog enger dan skydiven, maar ik heb me over mijn angst heengezet (jaja, heel trots op mezelf) en werd aan het eind van de abseil beloond met een achterwaartse gecontroleerde val in het water. En dat water was koud! Heel erg koud! Superkoud! Zelfs met wetsuit aan was het echt niet geinig! Maar door te bewegen werd het gelukkig ietsje warmer. Hierna hebben we nog allerlei gave dingen gedaan: springen van rotsen (ik van zes meter en Daniel zelfs van 8 meter waar je schuin moest aanlopen); nog een abseil; een paar keer aan een zipline naar beneden zoeven aan je klimmerstuigje (iedereen ging keurig netjes naar voren en staat dus leuk op de foto, van mij zie je alleen mijn rug); en natuurlijk de glijbanen! Die waren echt zo ontzettend leuk! Je moest dan op een stuk rots gaan zitten, achterover leunen, je knieën een beetje buigen en dan met je kont wiebelen net zolang tot je naar beneden begon te glijden. Soms waren dit heel korte stukjes, maar er was er ook een waar Riki je benen vastpakte en je ronddraaide en een andere waar we een treintje vormden en achterelkaar tussen twee rotsen doorschoten! Hierbij raakte één van de Engelse meiden haar schoen kwijt, wat ook weer allerlei hilariteit opleverde. Wat ook heel erg fijn was, is dat bijna al onze acties op de foto zijn gezet door Riki en Diana en dat we deze foto's ook al per email hebben gehad, echt heel erg leuk om terug te zien! Toen het canyoning eenmaal voorbij was, moesten we nog een stukje teruglopen naar Anchorage waar we met de watertaxi weer werden teruggebracht. Zoals gezegd had ik de volgende dag best wel spierpijn, vooral in mijn bovenbenen. Je bent constant je evenwicht aan het bewaren, zet je spieren echt heel anders in dan je normaal doet (vraag me maar een keer wat Ninjawalking is). Dit maakt het best wel inspannend, maar ook superleuk! Ik was echt helemaal op aan het eind van de dag en ging tevreden slapen.