Star Wars

Co-captains's log, star date 16 tot 18 februari (omdat we nu een Spaceship hebben, maar daarover later meer): misschien een beetje overdreven, maar vanaf het moment dat we in Auckland landden, was ik verliefd op Nieuw Zeeland; en ook heel blij dat het langste stuk vliegen erop zat. De tweede keer 10 uur vliegen duurde voor mijn gevoel echt zoveel langer dan Amsterdam-Hong Kong! Eenmaal aangekomen in Auckland moesten we eerst door de douane waar we uitvoerig werden gecontroleerd. In het vliegtuig moesten we al een hele lijst invullen en aangeven welke zaken we allemaal hadden meegenomen. Als je iets niet aangaf, kon je een boete krijgen van minimaal $ 400,-. Het motto op het vliegveld is dan ook declare or dispose (je mag het nog weggooien voor je door de douane gaat). Een lijst van dingen die je op moet geven: fruit, zaden, honing, skispullen, wandelschoenen en melkproducten. Daniel had van mij een chocoladehart gekregen en dat is natuurlijk een melkproduct en we hadden onze wandelschoenen meegenomen, dus dat allemaal netjes opgegeven.
Bij de douane kregen we eerst een aardige man die de lijst met ons doornam. Hij schreef er wat dingen op en stuurde ons door naar de volgende rij. Daar moesten we onze wandelschoenen laten zien. Gelukkig hadden we van Jennifer gehoord dat we deze goed schoon moesten maken. Doordat we dat hadden gedaan, hoefden we de schoenen alleen maar te laten zien en konden we doorlopen. Als laatste moest alle bagage nog door de scanner, inclusief de handbagage. Toen alle tassen erdoor waren, zagen we de mannen achter de scanner grinniken en we vroegen ze waarom ze zo lachten. Dit kwam door het chocoladehart dat Daniel nog in zijn rugtas had zitten: dat vonden ze zo schattig! Na deze laatste check konden we doorlopen naar onze binnenlandse transfer, alleen wisten we niet precies waar we naartoe moesten. We vroegen aan een aardige dame van de luchthaven wat we moesten doen en zij liep met ons mee naar de juiste balie, regelde de boarding passen, deed de bagagelabels om onze tassen en wees ons naar het bagage drop-off punt, waardoor we onze bagage niet mee hoefden te nemen naar de terminal van de binnenlandse vluchten: deze ligt namelijk op zo'n tien minuten lopen van de aankomsthal van de internationale vluchten. Na een half uurtje wachten konden we door naar onze volgende vlucht, de laatste voor de komende anderhalve maand.
In Christchurch werden we opgehaald door Scott, mede-eigenaar van Halkett Lodge: een superleuk huis net iets buiten Christchurch waar Scott samen met Robbert woont. Het huis heeft twee delen: één met een woon- slaap- en eetgedeelte voor Scott en Robbert en één gedeelte voor de gasten. Die avond waren Daniel en ik de enige gasten, op Brett na, een vriend van Scott en Robbert. Brett is een Amerikaan die vijf jaar geleden naar Nieuw Zeeland is geëmigreerd. Scott had heerlijk voor ons gekookt en het was echt heel erg gezellig, maar na bijna 25 uur vliegen en nauwelijks slapen, was ik helemaal uitgeput. Op een gegeven moment zei Scott tegen Daniel: get that woman to bed! Drie minuten later sliep ik!
De volgende dag werden we door Scott naar de plek gebracht waar we ons Spaceship op konden halen. We namen afscheid van Scott,die ons nog een aantal tips gaf over wat we die dag konden gaan doen en aangaf dat we die avond ook nog weer bij de Lodge konden slapen in onze auto.
Het ophalen van de auto ging heel makkelijk: we hoefden alleen maar een aantal formulieren in te vullen, twee dvd's uit te zoeken en toen kregen we een uitleg over hoe de auto werkte, wat welke kant op moest draaien, waar de koelkast en de opbergruimte zit, hoe je de spiegels aan kunt passen etc. Toen dit klaar was hebben we de jerrycan met water gevuld en reden we weg, dachten we... We hadden allebei nog nooit in een automaat gereden, dus geen idee hoe je dat ding in 'drive' kreeg. Toch de aardige dame van Spaceships maar gevraagd hoe dat dan werkte. Gelukkig was het heel simpel en twee minuten later reed ik weg richting Christchurch met Daniel naast me die de TomTom instelde. Één. Van de beste beslissingen tot nu toe om een GPS erbij te huren! Ow, ons Spaceship heet Obi Wan Kenobi, hoe cool is dat?!
We waren redelijk snel in Christchurch en parkeerden in het centrum, of wat er van over was. Heel erg bizar om te zien hoe erg de stad er aan toe is. Er waren uiteraard nog hele mooie stukken, zoals de botanische tuinen, maar één van de mooiste gebouwen van Christchurch, de kathedraal, was half ingestort. Ook zijn de ingestorte gebouwen nog niet allemaal opgeruimd en op plekken waar vroeger een gebouw stond, vind je nu parkeerplaatsen. Er lijken ook bijna geen mensen te wonen of te werken. Wel was er een stuk waar een 'containermall' is gebouwd dat erg druk was: het meerendeel van de winkels dat is ingestort heeft hier een nieuw filiaal gebouwd.
Aangezien er in Christchurch dus niet echt veel te doen was, besloten we verder te reizen naar één van Scotts tips: Akaroa. Dit is een heel mooi dorpje aan de oostkust van Nieuw Zeeland. Hier hebben we lekker rondgewandeld, wat gegeten en boodschappen gedaan. Omdat dit eigenlijk buiten de route viel, moesten we weer terug via Christchurch, dus besloten we Scotts aanbod aan te nemen en daar nog een nacht te blijven slapen. Wederom was het erg gezellig en het eten was heerlijk! Dit was ook onze eerste nacht slapen in ons ruimteschip: gelukkig beviel het goed! De volgende dag namen we definitief afscheid van Scott en Robbert en hun hond Ruby.
Het idee was eerst om naar Twizel te rijden, aangezien je vanaf daar heel dicht bij Mt Cook (Aoraki) bent, maar op advies van Scott en Robbert zijn we eerst naar Lake Tekapo (spreek uit Tèkapo) gegaan. Hier kwamen we rond twee uur aan. Tussendoor zijnde nog gestopt in het kleine plaatsje Geraldine, erg schattig, maar erg is ook erg weinig te doen!
Het meer van Lake Tekapo is echt bizar blauw, zo ontzettend mooi ook, maar wel erg koud! Gelukkig is Daniel een bikkel en heeft hij in het meer gezwommen! We hadden ook een prachtige kampeerplek met uitzicht op het meer. Rond een uur of drie zijn we een wandeling gaan maken naar het observatorium dat daar bovenop Mt John staat. Dit was nog best een pittige wandeling, bijna een uur behoorlijk steil omhooglopen. Dankzij mijn geweldige conditie kostte me dit totaal geen moeite en heb ik ook helemaal niet geklaagd (lees: heel slechte conditie en heel erg veel geklaagd). Uiteindelijk echt supertrots dat we toch de top hadden gehaald. Vanaf daar heb je een prachtig uitzicht op het meer en de omgeving. De weg terug ging gelukkig een stuk makkelijker en sneller. Nu maar afwachten of we morgen spierpijn hebben onderweg naar Twizel en Mt Cook!