Argonauten

Co-captains log, star date 20 februari: We parkeerden heel dicht bij de kust van Oamaru en liepen daarna snel naar een toilet, aangezien ik ontzettend nodig moest plassen. Leuk feit: in Nieuw Zeeland word je echt omringd door Public Toilets, behalve wanneer je ze nodig hebt natuurlijk. De dichtstbijzijnde toiletten waren gesitueerd in een heel erg leuk winkeltje/café/kunstgalerij. Hier verkochten ze ook fudge. Nog een leuk feit: overal in Nieuw Zeeland, zelfs in het kleinste gat waar twee mensen, een hond en drie geiten wonen, verkopen ze fudge. Overal wordt het ook aangekondigd dat het 's werelds beste fudge is. Tot nu toe nog maar op één plek fudge gekocht, maar toegegeven, dit was erg lekkere fudge. In dat leuke winkeltje/café/kunstgalerij dus wat gedronken en fudge gegeten. Voor de detaillisten: lemon, honey en ginger smaak.
Het winkeltje/café/kunstgalerij was gelegen in waarschijnlijk de artistieke wijk van Oamaru, want overal waren kunstgalerijen, werkplaatsen van kunstenaars en andere artistiekelingen. Ook was er het Steampunk museum waar een steampunktrein voor staat met een soort van steampunkstier die op een stoel zit en een laptop vast houdt. Allemaal erg artistiek.
Toen we de kunstzinnige wijk een beetje zat waren, liepen we terug richting auto. Daar in de buurt was ook een speelplek voor kinderen met twee bomen waaruit allerlei dieren waren gesneden/gezaagd. Was echt heel erg mooi gedaan. Ook stond er een rad waar je in kunt lopen. Je weet wel: zo'n heel groot vat dat op z'n zij is geplaatst dat meteen gaat draaien op het moment dat je er stapt waardoor je wel moet blijven lopen, anders val je om. Een beetje een hamsterwiel voor kinderen, ja, daar kun je het wel mee vergelijken. Uiteraard moest Daniel zijn kunsten in het grote hamsterrad laten zien en het ging hem nog goed af ook. Ik was zeer onder de indruk. Alleen het eruit komen was toch niet mogelijk zonder dat hij zich moest laten vallen.
Na dit avontuur besloten we nog wat drinken te halen voor de lange rit naar Portobello. We kwamen langs een stalletje dat verse sappen en smoothies verkocht en daar raakten we aan de praat met de eigenaresse en een vrouw van middelbare leeftijd die daar blijkbaar vaste klant was. De eigenaresse, ik geloof dat ze Joy heet, had een aantal erg gave tatoeages, dus daar hebben we over gekletst en met de andere vrouw over haar zoon die in Dunedin studeerde. Daar kwamen wij toevallig doorheen onderweg naar Portobello. Na een tijdje gezellig gekletst te hebben, stapten we toch maar in de auto en reden we naar het Otagonschiereiland.
Nog een feit: op sommige stukken in Nieuw Zeeland is de weg echt prachtig, vol met bochten en schapen langs de weg en koeien en prachtige meren en rivieren en bossen en vogels en aparte voertuigen (vooral de busjes van Wicked zijn erg gaaf, helemaal beschilderd in allerlei thema's, zoals Star Wars), maar soms is het ook gewoon echt saai. Net of je in Nederland rijdt. Maar dan veel rustiger.
De weg van Oamaru naar Dunedin was een weg in de saaie categorie, maar de weg van Dunedin naar Portobello is van de mooie categorie. Onderweg op de saaie weg, stopten we nog wel bij de Moeraki Boulders, een knap stukje werk van moeder natuur. Dit zijn namelijk keien die door water en wind ontzettend veel jaren geleden in bijna perfect ronde knikkers zijn gevormd. Maar dan wel knikkers van ongeveer anderhalve meter groot! Ook bedacht ik me dat het leuk zou zijn om op één van die Boulder te planken (zoals gewoonlijk loop ik weer eens hopeloos achter met bepaalde hypes), waarbij ik mijn knie schaafde bij het weer van de Boulder af gaan.
In Portobello aangekomen reden we eerst naar de camping toe, hopen dat er nog plek was. Als er geen plek was geweest, hadden we helemaal terug moeten rijden naar Dunedin, aangezien er op het hele schiereiland verder geen plek is waar je met het ruimteschip kunt landen.
Toen we eenmaal zeker wisten dat we 's avonds een plekje zouden hebben, reden we door naar het meest oostelijke puntje van het schiereiland. Daar zit namelijk een centrum dat zich richt op het behoud van de Royal Albatros. Het is ook de enige plek ter wereld waar albatrossen op het vaste land voorkomen. OK, Nieuw Zeeland is natuurlijk ook een eiland, maar meestal verblijven deze vogels op hele kleine, onbewoonde eilanden, dus dit was best wel bijzonder. We boekten een toer om de vogels te bekijken en we waren precies op het juiste moment. We konden de albatrossen namelijk zien vliegen, wat niet al te vaak voorkomt. Bovendien waren er net een paar kuikens van een paar weken oud die de moeder nogal beschermd, maar waar we er één van hebben gezien (vanuit het uitzichtpunt kon je drie nesten zien, elk met één kuiken) en net het moment dat we met de hele groep naar boven liepen kwam de mist opzetten. Op een gegeven moment zag je de vliegende albatrossen nauwelijks meer, maar die op het nest nog wel goed. Ook vertrok er op dat moment een cruiseschip uit de haven, maar een paar minuten later zagen we het gigantische, vijf lagen tellende flatgebouw van een cruiseschip niet meer. De mensen in de groep na ons hadden ook geen vliegende albatrossen meer gezien, zo hoorden we ze zeggen. In die groep zat ook een persoon die ik graag compensatieman noem: hij droeg namelijk een fotocamera bij zich met een telelens van bijna 30 centimeter. Maar daarover later iets meer.
De volgende dag zijn we naar een strand gegaan waar het Department of Conservation (DOC) een observatiehut heeft staan waar je yellow eyed penguins zou moeten kunnen zien. Dit is helaas niet gelukt. Wel hebben we een heleboel fur seals gezien, zelfs op bijna 10 meter afstand van die beestjes gestaan, vooral ook omdat je ze nogal snel verward met rotsen die op het strand liggen. Serieus, je zou er zo voorbij lopen als je niet opeens een soort proestend geluid vlakbij je hoort! Een wandeling naar de hut toe was trouwens erg mooi: de duinen af, het strand over, klein stukje de duinen in en daar ben je! Alleen moet je wel dat stuk ook weer teruglopen. Het stukje over het strand was niet zo erg, maar weer die zanderige steile duinen weer op, dat was best pittig! Maar was het ook zeker wel waard.
Na de lunch gingen we terug richting het albatroscentrum. Daar in de buurt zit namelijk Natures Wonders (volgens mij echt zonder apostrof gespeld) waar je een tocht kunt doen op een voertuig met acht wielen dat ze de Argo noemen. Meteen toen we daar binnen kwamen begon Perry, de eigenaar, ons te overtuigen waarom we met die tocht mee moesten (je kon ook nog andere dingen daar doen) en verrekt, hij is echt zo aardig, oprecht en enthousiast dat je hem nog zou geloven ook. We waren toch al van plan om die toer te gaan maken, dus boekten we. Daarna moesten we nog even wachten en na een paar minuten kwam er een ander Nederlands stel binnenlopen waar we mee aan de praat raakten: erg aardige mensen. Hij was al voor de vierde keer in Nieuw Zeeland, zij voor de tweede keer. Na een tijdje te hebben gekletst was het zover: regenjassen aan en klim maar in de Argo. Daniel en ik mochten voorin naast de driver Neal. Nu kan ik je vertellen dat dit erg krap was, maar wel erg gezellig. Wat over het algemeen geldt voor Nieuw Zeelanders is dat ze een heerlijk droog gevoel voor humor hebben. Neil: 'maak je maar geen zorgen hoor, het enige wat je nodig hebt in dit wagentje is een goede chauffeur. Alleen jammer dat ie de andere wagen bestuurt.' Heerlijk!
De eersten stop die we met het karretje maakten was bij een fur seal kolonie: er zaten ook een paar jonkies bij, net een paar maanden oud. Ik vond het echt zo schattig dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Ook wachtte ons een grote verrassing waar Perry en Neil ons al uitvoerig lekker voor hadden gemaakt, maar waarvan ze niet wilden zeggen wat het was. Alleen hints als: mensen betalen hier normaal gesproken duizenden dollars voor om ze op een cruise te kunnen zien. Wij hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar net iets naast de kolonie fur seals lag een heuse zeeolifant! Wat een joekel van een beest! Erg lomp ook, zo op het land. Erg onbeholpen, maar daardoor ook wel weer aandoenlijk en grappig. Heel erg bijzonder om te zien. En de pret hield maar niet op. De andere gids, waarvan ik de naam kwijt ben (wel even handig om te vermelden dat we in twee Argo's reden met in totaal 11 personen en dat die karretjes zo goed als bij elkaar bleven), nam ons mee een soort grot in, waar drie blue penguins tijdelijk verbleven omdat ze in de rui waren. Echt zulke ontzettend schattige beestjes, zo ontzettend leuk om te zien!
Hierna reden we een stukje verder naar een hutje waarvandaan we heel misschien yellow eyed penguins zouden kunnen zien. Zomaar de meest zeldzame pinguïns ter wereld. En ja hoor, mazzelaars dat we zijn, we zagen er drie! Één volwassene en twee jonkies (die hebben nog geen gele kring om de ogen). Wederom heel erg bijzonder om te zien. Hierna nog weer een kort stukje in de Argo dat Neil eindigde met een wheelie, zo cool! En dat was de tour.
Hierna was de dag echter nog niet voorbij. We hadden nog het bezichtigen van blue penguins tegoed. Wel moesten we daar nog behoorlijk lang op wachten, maar ach, die tijd vulden we graag met lezen, eten, uit het raam kijken, meeuwen wegjagen. Dus toen het eindelijk zover was, liepen met een groep van 30 personen (onder wie twee kinderen waarvan er eentje natuurlijk moest blèren èn compensatieman, daar was ie weer) naar een platform waar je kon kijken hoe die beestjes aan land komen). Op een gegeven moment wees één van de gidsen naar het water en jazeker, daar kwam een groepje van ongeveer twintig pinguïns aangezwommen. Wat zijn die beestjes snel in het water zeg! Groot was dan ook het contrast met hoe ze op het land zijn: heel klungelig, stuntelig, waggelend. Maar als ze eenmaal de smaak te pakken hebben, dan kunnen ze ook redelijk snel doorlopen. En ze maken ook een heel apart, zangerig geluid. De exemplaren die aan land kwamen, waren namelijk de ouders die de hele dag op zee eten hadden verzameld voor hun jongeren en die moesten elkaar natuurlijk zien terug te vinden. Met het gezang van de pinguïns reden we terug naar de camping, waar we helaas naast een wat minder bekorend, maar zeker niet minder hard, geluid probeerden te slapen. Onze buurman (een Duitser, hoe kon het ook anders. Niet dat ik iets tegen Duitsers heb, maar het zijn wel typische mensen.) was waarschijnlijk nog iets grappigs aan het lezen, want om de zoveel tijd moest hij lachen. Op zich niet erg, ware het niet dat hij klonk als een kruising tussen een hyena en een geit, of een hinnikend paard. Uiteindelijk toch redelijk snel in slaap gevallen.